De focus in de indiemuziek is aan het verschuiven van de sprietige jaren-80-staccato’s van The Zelfstandignaamwoord-bandjes naar sferische (stoner)rock en psychedelische folk van hoge kwaliteit. Het opkomen van allerhande neopsychedelicabands zal deels een tegenreactie zijn op de populariteit van (Britse) gitaarpop van de afgelopen jaren. Geen Strokes, maar Black Mountain als referentiekader. Het uit San Francisco afkomstige Sleepy Sun hangt met hun debuut Embrace lekker stoned tussen de Canadese grote broer (Embrace is geproduceerd door Black Mountains-producer Colin Stewart) en hun stadsgenoten Comets On Fire (men deelt die druggy, psychedelische San Fransisco-vibe van de jaren 60) in. Embrace is afwisselend feeërieke Americana/folk (Lord, Duet With The Northern Sky) en diep, krassende fuzzy herrie (Red/Black).

De intieme hippiesfeer van Santa Cruz, waar de band oorspronkelijk begonnen is, zit er dubbeldwars in. Maar als albumconcept verliest de band zichzelf af en toe teveel in navelstaren in de hasjdampen (o.a. White Dove). Er is nog geen evenwicht, men is nog zoekende. De plaat maakt vooral nieuwsgierig naar de richting waarin de band zich zal gaan ontwikkelen: Infinite Light van Lightning Dust is het perfecte voorbeeld van wat er op een tweede plaat allemaal mogelijk zou kunnen zijn voor bands met dergelijk talent in huis. Het is dan ook te hopen dat het Sleepy Sun gaat lukken. De lat op Embrace ligt hoog, het is een prima album door goede muzikanten, maar er is potentie voor iets écht bijzonders. Embrace is een goede teaser. We wachten af.