Jon Lawler, voorman van The Fratellis, heeft een nieuw project. Samen met (jazz)zangeres Lou Hickey vormt hij Codeine Velvet Club. Een naam waar je iets aparts bij verwacht en dat is het ook. Het gelijknamige album grijpt terug naar het midden van de vorige eeuw. Bigbandjazz, zwarte romantiek en orkestrale pop. Van donkere duetten tot swingende dansnummers. De zuivere en dynamische zang van Hickey staat in mooi contrast met de monotone stem van Lawler. Bij het luisteren van Codeine Velvet Club waan je je in Hollywood of op Broadway zoals we dat kennen uit het zwart-wit tijdperk. Rokerige nachtclubs met mannen in zwarte pakken en gracieuze dames.

Natuurlijk is het niet alleen maar muziek uit vroeger tijden. Het tempo ligt veelal hoger dan in de jonge jaren van Sinatra en de gitaren klinken hier en daar ook een stuk steviger. De blazerssectie heeft een voorname rol en is voor het merendeel verantwoordelijk voor het showbandgeluid van deze formatie. Daarnaast raken de violisten de juiste snaar wanneer het gaat om het filmische drama. Lawler en Hickey hebben een stel uitstekende muzikanten om zich heen verzameld. Na het weinig succesvolle tweede album van The Fratellis leeft Jon Lawler met dit project, mede dankzij Lou Hickey, weer helemaal op. Hij mag trots zijn op Codeine Velvet Club. Het is geen vernieuwende plaat, maar dat lijkt ook nooit de bedoeling te zijn geweest. Dit project bewijst dat Lawler op z’n best is wanneer hij een stap vooruit gaat, zonder het verleden te vergeten.