(Bella Union)
Midlake is met deze nieuwe plaat een andere weg ingeslagen. De warme
dromerige sfeer van het succesvolle The trials of Van Occupanther
(2006) heeft plaats gemaakt voor een somberder geluid en een trager tempo.
Geen piano? Nauwelijks, alleen in het intro van het laatste nummer. De vijf
Texanen waren het volle up-tempo geluid na het eindeloos live spelen van
The Trials helemaal beu, viel onlangs te lezen in een interview door Menno Pot in de Volkskrant. Niet in
herhaling vervallen is natuurlijk een goed streven, mits je er iets even
goeds voor in de plaats kunt zetten. Helaas is dat niet helemaal gelukt:
het unieke Midlakegeluid is wat verwaterd, al is de seventiessfeer
gebleven. Het geheel lijkt nu net iets te veel op andere Amerikaanse
baardmannen die gevoelige folkrock spelen, zoals Fleet Foxes, Iron and
Wine, Yim Yames en Songs Ohia. Dat komt vooral door de vele sobere passages
met door elkaar heen tokkelende gitaren en onveranderlijk trieste
zangpartijen, iets waar het toch lastig is je mee te onderscheiden. Zanger
Tim Smith verzucht in het titelnummer: “I will never have the courage
of others. I will never approach you at all. I always start to worry about
things, or the many things you can’t control”.
Echte uitschieters als Roscoe of Young Bride die The Trials zo memorabel maakten staan er niet op. Het is heel vakkundig in elkaar gezet allemaal, maar het is net niet genoeg: geen kippenvel. Echo’s van Britse folkies uit de seventies als Fairport Convention zijn als vanouds te horen, maar dan met een donkere wolk erboven. Een van de mooiste nummers, Rulers, Ruling All Things, klinkt wel erg als Sandy Denny. Lichtpuntje is de dwarsfluit, die typisch Midlake is en gelukkig mocht blijven want die is toch wel erg fijn. Met de dynamiek zit het wel goed: naast de sobere passages pakken ze regelmatig uit met een energiek scheurend bandgeluid, inclusief kenmerkende samenzang, al ligt dat laatste er iets minder dik bovenop. Maar de eindindruk blijft toch een lichte teleurstelling na misschien wat te hoge verwachtingen. Oordeel zelf en beluister een paar nummers op MySpace
Echte uitschieters als Roscoe of Young Bride die The Trials zo memorabel maakten staan er niet op. Het is heel vakkundig in elkaar gezet allemaal, maar het is net niet genoeg: geen kippenvel. Echo’s van Britse folkies uit de seventies als Fairport Convention zijn als vanouds te horen, maar dan met een donkere wolk erboven. Een van de mooiste nummers, Rulers, Ruling All Things, klinkt wel erg als Sandy Denny. Lichtpuntje is de dwarsfluit, die typisch Midlake is en gelukkig mocht blijven want die is toch wel erg fijn. Met de dynamiek zit het wel goed: naast de sobere passages pakken ze regelmatig uit met een energiek scheurend bandgeluid, inclusief kenmerkende samenzang, al ligt dat laatste er iets minder dik bovenop. Maar de eindindruk blijft toch een lichte teleurstelling na misschien wat te hoge verwachtingen. Oordeel zelf en beluister een paar nummers op MySpace
Reacties
Nog geen reacties.
Reactie toevoegen