Hell Bent, het debuut van Potty Mouth (vrij vertaald: grote mond, brutaal) is klungelig charmant. Misschien omdat Potty Mouth bestaat uit vier piepjonge Amerikaanse meiden die allemaal, bewust of onbewust, even naïef als amateuristisch overkomen? Hoe dan ook, dit viertal is met een mix van luie monotone zang, hoekige gitaarpartijen en zware drums erin geslaagd een plaat te maken die het beluisteren waard is. Zonder Potty Mouth te veel in een hokje te willen duwen, doen zij mij sterk denken aan de DIY-stroming van de jaren 90. De lage productiewaarde, rommelige arrangementen en slechte (maar niet valse) zang zijn daarbij kenmerkend.

Het album begint lekker met The Gap. Simpele gitaarloopjes, goed tempo en nonchalant gezongen behoort deze song beslist tot een van de sterkste nummers. Andere hoogtepunten zijn The Spins met een heus meezingrefrein en de grungepop-achtige Damage, waarin zangeres Abby Weems wat meer emotie in haar stem weet te leggen. Helaas is het niet allemaal even goed. Het grootste manco van Hell Bent is de inwisselbaarheid van de songs. Het gros lijkt simpelweg te veel op elkaar. De zang van Weems is daarin bepalend. Ze vertoont weinig passie en diversiteit. Op een gegeven moment deed haar stem mij zelfs denken aan mijn autonavigatie. Een summiere vocale uitbarsting zal al enorm schelen. Weems kan dit ook zoals ze op het eerder genoemde Damage aantoont.

Exact wanneer de verveling toeslaat en je denkt het allemaal wel gehoord te hebben, wordt het album gered door het voortreffelijke The Better End. Een heerlijk traag nummer met perfect getimede uitbarstingen. Het zorgt er zowaar voor dat Potty Mouth de middelmaat weet te ontstijgen. Conclusie: Prima debuutplaat.