De in de VS rondreizende folkzanger uit Caracas maakte in 2002 met zijn debuut Oh me oh my een verpletterende indruk. Met zijn aan Nick Drake verwante gitaarstijl liet hij zijn soms bizarre kinderlijke fantasie de vrije loop. Waar zijn liedjes over gingen was het vaak maar gissen, wat zijn muziek alleen maar intrigerender maakte. De krakerige home recordings met dubbel ingezongen teksten waren zelfs een beetje eng (waren dat echt geweerschoten op de achtergrond?). De mini lp The Black Babies (2003) was al even geweldig. Anno 2009 is van het mysterie rond Devendra Banhart weinig meer over. Als vaandeldrager van de psychedelische freakfolk-scene schoot zijn bekendheid omhoog, gevolgd door veel interviews en concerten. De dood voor elk mysterie natuurlijk. Het volgende Rejoicing in the hands (2004) was nog wel een erg mooie verzameling liedjes. Maar Banhart wilde verder, nieuwe muzikale gebieden verkennen. Dat leverde nog drie platen vol popliedjes op die stilistisch diverser waren dan zijn vroegere werk en ook beter opgenomen.

Na drie veelal vrolijke folkpopplaten met af en toe een Spaanstalig nummer, is daar nu What will we be. Goede vraag. Produktief is baardmans zeker, maar de liedjes maken bij lange na niet de indruk van zijn vroegere werk. Je kunt natuurlijk maar één keer verpletterend debuteren, dus de kritiek is misschien wat gratuit. Maar toch, indrukwekkend is zijn nieuwe plaat niet, ook al is hij afwisselender dan ooit. Misschien juist daarom. Op zijn vorige plaat Smokey rolls down thunder canyon experimenteerde hij ook al met meer stijlen. Hier gaat hij nog een stapje verder. Chin Chin & Muck Muck is jazz, Angelica een zoet liefdesliedje, 16th & Valencia, Roxy Music een knipoog naar glamrock, Foolin’ een mopje ska. Is dit lollig bedoeld of weet hij het even niet meer? Of bemoeien andere mensen zich misschien teveel met zijn muziek? Hij is overgestapt van Michael Gira’s label Young God naar Warner Bros. De plaat moet dan ook een groter publiek aanspreken, dus lijkt er voor elk wat wils in de grabbelton gestopt. Dat maakt zijn stilistische uitstapjes tegelijk wel wat vrijblijvend. Het ingetogen Last song for B is wel een van de beste van de veertien liedjes, samen met de zwoele piano-mijmeringen op Maria Lionza. Het artwork is wel weer helemaal geweldig. Zijn tekenkunst is zijn muziek qua originaliteit inmiddels wel voorbij geschoten.