Laat het maar aan Robin Proper-Sheppard over om je vrolijke zomergevoel eens lekker naar beneden te halen. Hoewel, vergeleken met voorganger Technology Won't Save Us is There Are No Goodbyes nog een behoorlijk gevarieerde en uptempo plaat geworden. De thema’s zijn gelukkig wel weer hetzelfde: spijt, verdriet en gebroken harten. Ook op deze vijfde cd wordt er weer veelvuldig aan zelfreflectie gedaan. Op track twee, A Last Dance (To Sad Eyes), vraagt Proper-Sheppard zich al af: 'Baby, where did we go wrong?', om vervolgens een plaat lang op zoek te gaan naar het antwoord. Dat tweede nummer zet de luisteraar trouwens wel even op het verkeerde been. Met zijn uptempo ritme, en rinkelend gitaarspel had het zo op een plaat van Echo & the Bunnymen gestaan kunnen hebben. Ook Storm Clouds en Obvious zijn bijna poppy liedjes met breed uitwaaierende gitaarpartijen.

Gelukkig tapt hij op nummers als Leaving en Dreaming uit het gebruikelijke melancholische vaatje. De eerder genoemde zelfreflectie speelt een hoofdrol op Something, een duet met Astrid Williamson. Uit pure zelfkastijding zingt Proper-Sheppard: 'Sometimes I feel so stupid / And ugly / And I wonder how / You can love me.' Astrid probeert hem nog een beetje op te beuren met 'You're a dreamer / I can see the light there.' Niet dat het helpt, maar het levert wel het hoogtepunt van de plaat op. Handelsmerk van Sophia is ook het veelvuldige gebruik van strijkers, ditmaal wederom gearrangeerd Calina de la Mare. Vooral op Heartache en Portugal geven de strijkers een extra toegevoegde waarde en tillen ze de muziek naar een hoger plan. Subtiel begeleiden ze Robin’s slotzucht: 'It’s never too late to change.' Maar change is waarschijnlijk niet waar de fans van Sophia op zitten te wachten. Die hopen dat hij nog jaren dit soort prachtplaten blijft afleveren.