Op het podium heeft hij de uitstraling van een B-filmacteur: hij struikelt wel eens over zijn snoeren, glijdt soms uit over zijn effectpedalen of laat zijn gulp wijd open staan (zoals te lezen was in de Volkskrant). Dat neemt niet weg dat Anton Goudsmit terecht tot de beste jazzgitaristen en improvisatoren van Nederland gerekend wordt. Op de nieuwe cd 050 van zijn band The Ploctones staan veertien instrumentale nummers voor elektrische gitaar, saxofoon, basgitaar en drums, waarvan Goudsmit het grootste deel componeerde.

De gitarist is op zijn best in snellere nummers als Nuggets en Muchacho, wanneer hij de riedeltjes uit zijn mouw wringt, ondersteund door de stuiterende, elastische ritmes van drummer Martijn Vink. Het titelnummer gaat meer richting rechtlijnige rock en is typisch voor deze tijd waarin veel jazzartiesten naar het oeuvre van Radiohead grijpen. Laat ik ook eens zoiets doen, zal Goudsmit gedacht hebben; op deze cd probeert hij van alles uit (bebop, funk, Latin, fusion) en dat is meestal wel fijn om te horen. Goudsmit schrijft echte 'oorwurmen': bedrieglijk eenvoudige riffs en melodieën die lang in je hoofd blijven rondzingen.

Toch heb je Goudsmit niet gehoord als je hem ook live hebt zien spelen, met de New Cool Collective Big Band, Benjamin Herman, Han Bennink of met The Ploctones, zoals afgelopen weekend tijdens de cd-presentatie in Paradiso. Hierbij wat data voor de komende tijd:

The Ploctones: 25/3 Oosterpoort Groningen, 30/3 Conservatorium Amsterdam en 24/4 Musis Sacrum, Arnhem