Het kan verkeren. Begin jaren negentig ontpopte de achttienjarige James Lavelle zich tot de Ivo Watts (platenbaas van het toen toonaangevende label 4AD) van de elektronische downtempo-muziek, oftewel triphop. Met zijn label Mo’ Wax was hij een van de producenten die destijds bepaalde welke sound cool was. Naast producties van anderen bracht hij zelf ook 12”-singles uit. Eerst onder zijn eigen naam, maar in 1994 onder de naam UNKLE. De eerste E.P. The Time Has Come, gemaakt met het Japanse hiphop-combo Major Force, was een eerste vingeroefening. Het was de samenwerking met labelgenoot DJ Shadow die de definitieve blauwdruk vormde voor UNKLE. Dubby breakbeats, elektronica, psychedelica en vooral (beroemde) gastvocalisten zouden het handelsmerk vormen. Zo stonden op de eerste plaat Psyence Fiction (1998) al Richard Ashcroft en Thom Yorke achter de microfoon. Om de vergelijking met Ivo Watts aan te houden zou je kunnen zeggen dat Lavelle met UNKLE zijn eigen This Mortal Coil-project wilde maken. Dat hij daarbij echter vergat om met strakke hand te produceren, werd op de debuutplaat nog gemaskeerd door de getalenteerde Shadow. De opvolgers Never Never Land en War Stories maakten echter pijnlijk duidelijk dat Lavelle zijn visie op het geheel volledig kwijt was. Dat resulteerde in twee rommelige producties die het moesten hebben van beroemde gasten, waaronder Ian Astbury, Josh Homme, Robert del Naja, Brian Eno en Ian Brown. Het waren meer veredelde compilaties dan coherente projecten. Samen met co-producer Richard File werd er geëxperimenteerd met rockinvloeden, met maar middelmatig resultaat.

Met dit in gedachten verwachte ik dat Where Did The Night Fall de laatste oprisping van een voormalig talent zou zijn. Dat valt echter alles mee. Na een kort intro is Follow Me Down meteen een pakkende electro-rocktrack met vocalen van de onbekende zangeres Sleepy Sun. Minpunt is wel zij wel erg de capriolen van de IJslandse Björk nadoet. Aan de andere kant is het lang geleden dat die laatste met een dergelijk fijne song op de proppen kwam. Lavelle weet dit niveau grotendeels vast te houden.

Op Where Did The Night Fall gebruikt hij elementen uit triphop, rock en Britpop maar hij laat geen van de drie genres overheersen. De vocalisten zijn dit keer nagenoeg onbekende artiesten die ondergeschikt zijn aan de centrale productie in plaats van andersom. Voor nummers als The Answer, Joy Factory, Caged Bird, Runaway en Ever Rest zou menig producent en artiest zich niet hoeven te schamen. Er zijn ook mindere nummers, waarvan meest opvallend de bijdrage met de enige bekende gast: Mark Lanegan. Hij geeft de plaat toch een wat mager einde. Dat is jammer want met het vertrek van Richard File lijkt Lavelle eindelijk zijn eigen signatuur op UNKLE heeft durven drukken. Met Where Did The Night Fall heeft Lavelle zich verlost van het juk van de monsterprojecten en zich gericht op het leveren van gewoon een goede plaat.