De tweede plaat van deze experimentele indierockers hakt er goed in. Dit trio uit het Ierse Wexford maakt percussieve, superstrakke instrumentals en toerde zich de laatste jaren van Europa tot Japan een slag in de rondte met onder andere Faith No More. De complexe drumpartijen met daar doorheen hakkende gitaren lijken beïnvloed door Don Caballero. Ook doet het snijdende gitaargeluid soms denken aan Steve Albini. Buiten de landsgrenzen mogen ze nog vrij onbekend zijn, de Ierse bloggers dragen hen op handen: met hun debuutalbum wonnen ze Digital Socket Awards voor Best Album, Best Rock Act en Best Design.

Adebisi Shank houdt van kort maar krachtig. Bassist Vin legt uit: “On the first album, our mission was get in, tear it up, get out. The whole thing is over in about 24 minutes, which is really cool, but this time we wanted to make something that you could really spend a bit of time with, get a bit lost in. This one’s 40 minutes, which might not sound a lot, but to us that is almost like a double album”. Drums en gitaren worden aangevuld met electronica, marimba, blazers, vocoders, percussie ensembles en vintage synthesizers. Al dat spierballenvertoon levert een overdonderend album op dat met 40 minuten niet aanvoelt als kort. Subtiele momenten zijn schaars en daarom extra fijn als ze langs komen, zoals track 5, dat (-_-) heet. Bekijk ze live op YouTube. Van dit talentvolle hyperenergieke bandje gaan we ongetwijfeld meer horen.