De Amerikaanse singer-songwriter Lisa Germano heeft een uniek geluid, dat ze nu zo’n twintig jaar geperfectioneerd heeft. Zo stijlvast kom je ze niet vaak tegen. Met piano, viool, een hese onvaste stem en soms akelig persoonlijke liedjes is ze inmiddels een soort cultfiguur geworden met een kleine maar trouwe following. No Elephants is haar dertiende plaat. In 1994 brak ze bij het 4AD label door met het ironisch getitelde Happiness. De sfeer was sprookjesachtig maar nooit zoetsappig, met teksten die vaak zwartgallig en confronterend waren maar ook grappig en vol zelfspot. Kinderspeelgoed en liefdesverdriet, blokfluiten en drankzucht, alleen zij kan dat in één nummer samen brengen zonder dat het gekunsteld klinkt. De donkere kant van de menselijke psyche kreeg altijd ruim baan; niet zo vreemd dus dat Michael Gira haar uitnodigde om twee platen bij zijn Young God Records uit te brengen. Voor haar nieuwste werk stapte ze over naar het in Portland gevestigde Badman Records.

Met haar 54 jaar doet ze het wat rustiger aan. Het bandgeluid maakte al jaren geleden plaats voor een steeds soberder aanpak. Op de laatste platen was het instrumentarium nog vrij breed met naast viool ook fluiten, bellen, trekzak, omgevingsgeluiden en gitaar. No Elephants is nog ingetogener. Haar stem houdt het midden tussen zingen en zuchten, begeleid door voornamelijk piano. Weinig viool deze keer, wat een beetje jammer is. Het is geen makkelijke plaat; je moet er moeite voor doen om de aandacht erbij te houden. De plaat geeft zich niet prijs bij de eerste luisterbeurt. Germano’s voortkabbelende meditaties lijken slaapliedjes, maar dat is schijn. Het klinkt allemaal lief en mooi, maar wie in de teksten duikt ziet dat er weinig veranderd is. Germano’s muziek lijkt wel therapie.

No Elephants is haar meest in zichzelf gekeerde plaat tot nu toe. Ze is een meester in de details, de kleine geluidjes op de achtergrond, maar daar luister je makkelijk overheen. Haar instrumentaaltjes zijn vaak erg goed. Gelukkig zit er hier ook weer een bij: Dance Of The Bees, met een soort banjogetokkel, gitaarnoise en de piepjes van een onbereikbaar telefoonnummer. Contact houden met de wereld, het valt soms niet mee. Hier blijkt de plaat ook over te gaan: "My communication with myself, the earth and its beings is getting weirder every day. All the shit in my head, my troubles relating to humans and the earth's beings, I think that's what this record is about." Beluister een track op YouTube .