Zanger Florian Wolff woonde ooit met Rolof Groothoff en Wouter de Graaf in één huis in Utrecht. Dat zullen rumoerige avondjes geweest zijn in de jaren 90, waar de platen van Soundgarden, Queens of the Stone Age en vooral Foo Fighters grijsgedraaid werden. Het in 2013 geformeerde Counter Jib mag gerust een ode aan die tijd genoemd worden. Want het is grunge en stonerrock wat de klok slaat. Mirk & Marvel is ontstaan dankzij crowdfunding en kon zo geheel in eigen beheer gemaakt worden. Nu betekent crowdfunding ook vaak crowd pleasing. Dat is hier niet anders. Er wordt stevig gerockt, maar we gaan natuurlijk niet de mensen tegen het hoofd stoten. Dus krijgen we een zeer smakelijke kopie van Foo Fighters op zijn Nederlands.

Fraaie samenzang, af en toe gieren de gitaren net niet uit de bocht en er is een mooie mix gemaakt van midtempo powerballads en knallende rocktracks. En toegegeven, de heren hebben talent voor het genre. Het is te horen dat ze al enige jaren ervaring hebben opgebouwd, solo of in andere bands, voordat ze aan dit avontuur begonnen. Het geheel is vet en op maat gesneden voor een goede avond uit. Crowd pleasing indeed. De debuutplaat van Counter Jib valt in de categorie alle dertien lekker. Bonuspunten krijgen ze overigens voor het opvallende artwork, gemaakt door Noorse Ashkan Honarvar en Sylvia Stølan. De plaat heeft single-formaat, wat dan ook meteen het enige echt dwarse aan Counter Jib is. Beluister op hun site enkele tracks.

De jaren 90 brachten ons riot grrrl, een muzikale stroming van Amerikaanse vrouwenbands die met veel feministische bombarie de longen uit hun lijf schreeuwden over seksualiteit en politiek. Het gros van deze muzikaal armoedige punkrockbands zijn inmiddels allang in de vergetelheid geraakt. Desondanks heeft genoemde stroming wél, zonder ook maar enigszins te overdrijven, de beste vrouwenband van de afgelopen twintig jaar voortgebracht: Sleater-Kinney. Opgericht door geestverwanten Corin Tucker en Carrie Brownstein maakte Sleater-Kinney in 1995 veel indruk met hun titelloze debuut vol korte venijnige liedjes. De sterke teksten en complementaire samenzang van beiden dames waren verfrissend, ruw en gebrekkig. Deze opmerkelijke combinatie, geholpen door ijzersterke songss gaf de band een eigen identiteit en hoge relevantie.

Naarmate de jaren en platen volgden werden de vrouwen volwassener, de sound toegankelijker, maar vooral ook veelzijdiger. Op hun laatste album The Woods uit 2005 was S-K allang geen schreeuwerig herriebandje meer, maar wel de meest noodzakelijke vrouwenband van haar generatie. Modern Girl werd een heuse indieklassieker en de band stond aan de wieg van een definitieve doorbraak. Het liep anders, want een jaar later stopte de band. Naar verluidt omdat Tucker helemaal genoeg had van touren en platen maken. Anno nu luisterend naar Sleater-Kinney heeft de muziek nog niets aan kracht en betekenis verloren. Volledig terecht worden alle zeven albums van deze belangrijke band afzonderlijk geremastered en heruitgebracht door Sub Pop. Hulde! Nog geweldiger is de tot slechts 3000 exemplaren gelimiteerde LP-box met daarin alle platen geperst op gekleurd vinyl. Wie wil dit uniek stukje muziekgeschiedenis nu niet in zijn platenkast laten pronken? In de Soundcloud zijn enkele tracks te horen.