Uit IJsland komt na bovenstaande teleurstelling gelukkig beter nieuws met multi-instrumentalist Ásgeir. In eigen land was de 20-jarige zanger een sensatie met het album Dyrd í daudathogn. Met hulp van goede vriend John Grant is dat album nu in het Engels vertaald tot In The Silence. Met zijn mix van elektronica en folk, aangevuld met hoge ijle zang heeft hij ook wel iets weg van Grant. Jammer is alleen dat Ásgeir’s dictie niet te verstaan is en de eventuele diepere tekstuele lagen volledig verloren gaan.

Luister naar dezelfde nummers in het IJslands en het klinkt toch allemaal net wat overtuigender. Een nummer als King and Cross en Torrent zijn in de eigen taal parels, maar in het Engels gezongen blijven zelfs die nummers wat ingehouden, terwijl muzikaal de registers wel opengaan en er uitstekende muziek gemaakt wordt. Deze plaat illustreert maar weer eens dat geforceerd alles in het Engels vertalen om door te breken op de internationale markt soms (vaak) helemaal geen recht doet aan de muziek. Desalniettemin is het helemaal geen gekke plaat en zal hij de nu-folkies en euro-americana liefhebbers best aanspreken.

Nieuws van het Scandinavische dreampopsegment bereikte onlangs de Zone-burelen. Uit Noorwegen komt het trio Postiljonen met Daniel Sjörs en Joel Nyström Holm achter de knoppen. Over een tapijt van eindeloze toetsen, drumcomputers en synthesizersounds mag zangeres Mia Bøe haar teksten in een enorme galmbak hijgen. De band zelf omschrijft het als “etherische vocalen die verweven zijn met mystiek en dromerige liefdevolle expressie”.

Waar dat op neerkomt is een wat goedkope en inspiratieloze kopie van bands als M83, Air, Sigur Ros en Goldfrapp. Hier en daar gaat de discoknop om en wordt het geheel nog een beetje grappig zoals op het vrolijke Supreme. Maar verder is het een wat armoedig geheel. De band draagt het album op aan alle nostalgische dagdromers. Ik vrees dat zij zelf tot die categorie behoren. De plaat is in zijn geheel te horen in de Soundcloud