“Hopeful, always gonna be hopeful, hopeful, that’s all I am.” Zo begint Teitur Lassen’s album Story Music. Deze singer-songwriter is afkomstig van de Faeroër, woonde een tijd in Denemarken en vestigde zich in 2002 in Londen. Met 36 jaar heeft de zingende verhalenverteller al een handvol albums op zijn naam. Binnen het folkpop genre is hij een opvallende verschijning. Zijn stem is niet zo bijzonder, maar zijn compositietalent is dat wel. Teitur zingt losjes en ontspannen, de opgewekte liedjes beginnen vaak simpel en traditioneel, maar nemen vervolgens meestal een verrassende wending. Is het folk? Is het modern klassiek? Hij laat zich niet in één hokje stoppen. En het zit allemaal geraffineerd goed in elkaar. De plaat is zeer afwisselend omdat hij naast piano en zang, ook harp, akoestische gitaar, blokfluit, viool, marimba en banjo gebruikt. Maar vooral de rol van koorzang is een grote troef.

Toegankelijke folkliedjes worden afgewisseld door nummers die experimenteler van opzet zijn, zoals If You Wait. Stem en sfeer doen hier een beetje aan David Grubbs denken. Antonio And His Mobile Phones is met fluit en banjo weer een wat toegankelijker folknummer. Op It’s Not Funny Anymore heeft hij een volledig orkest van blazers en strijkers tot zijn beschikking. Prachtig. Het doorsnee liedje in Americana-stijl Rock And Roll Band is helaas uitgekozen als single. Niet erg representatief voor dit bijzondere album. Hiermee wordt duidelijk op het grote publiek gemikt. Gelukkig is er ook deze trailer, waarin diverse fragmenten een betere indruk geven van zijn brede muzikale palet. Het filmpje vol woest natuurschoon en folklore had grotendeels een promotiefilmpje van het Deense bureau voor toerisme kunnen zijn. Afsluiter is het slaapliedje Walking Up A Hill, waarin een zangmelodie eindeloos herhaald wordt, eerst door hem zelf, daarna door een kinderkoor. Toch doet dit wat saaie einde weinig af aan deze fijne luisterplaat.