Uit je cowboyhoed met Bob Wayne and The Outlaw Carnies
02-02-2011 20:00
Niet alleen kan Kito een aardig cartoontje tekenen (zie hieronder), hij is ook nog eens organisator van diverse festivals waarin bluegrass een opmerkelijke hoofdrol speelt. En The Bluegrass Outlaw Party, in de nieuwe Rotterdamse club Heidegger (Grotekerkplein 70), belooft een bijzonder evenement te worden: er zijn optredens van The Fournicators (hillbillypunkgrass uit Rotterdam met leden van The Uke Box) en Jesus Evil Highway, een rauwe combinatie van western swing, bluegrass en outlaw country met een diepzwart randje, eveneens uit Rotterdam.

De hoofdact is Bob Wayne and The Outlaw Carnies uit Amerika: 'truck driven, gun totin, meth snortin, true American Bluegrass,' aldus de heren zelf. Bobs referenties zijn in orde: hij is roadie geweest bij Hank Williams III (voor wie twijfelt of zoiets nou écht referenties oplevert: Lemmy Kilmister was ooit roadie bij Jimi Hendrix).
Verder wordt de muziekfilm You see me laughin’ van Mandy Stein vertoond, over de levens van onder andere R.L. Burnside, Junior Kimbrough en T-Model Fordand. Bluegrass is al jaren niet dood, het ruikt zelfs weer helemaal fris.
Kaartjes kosten €10,00, de avond begint om 20.00 uur,

*****
(Type / De Konkurrent)
Jefre Cantu Ledesma draait al jaren mee. De oprichter van postrock-collectief Tarentel maakte eind jaren negentig, begin jaren nul, een aantal fraaie albums. Later is hij met The Alps ronduit psychedelische jaren zeventig-krautrock gaan maken. Met Love Is A Stream voegde hij op de valreep van 2010 een erg sterk nieuw hoofdstuk toe aan zijn carrière, dat voor een hoop warmte zorgt in deze koude wintermaanden.

Eind jaren tachtig, begin jaren negentig begonnen bandjes als My Bloody Valentine en Slowdive hun muziek te verpakken in dikke wolken feedback en galm. Ergens achter dat lagedrukgebied lagen vaak hele mooie melodieën, maar daar moest je als luisteraar wel je best voor doen. Met doorzettingsvermogen ontdekte je de schoonheid achter de wolk, maar tegelijkertijd ook de schoonheid van de wolk zelf. Voor dit type gitarist werd, naast gitaar en versterker, de batterij aan effectpedalen voor de voeten een instrument op zich. Vandaar de naam shoegaze: niet alleen een depri pose, je moest ook volop klooien aan je pedaaltjes om die storm op te wekken. Op Love Is A Stream pakt Jefre Cantu Ledesma deze werkwijze weer op en maakt er een werkelijk schitterende ambient plaat mee. In tegenstelling tot de droefenis van vroegere shoegaze klinkt er juist hoop en optimisme door de wolken noise. Zo kun je flarden hemelse zang ontwaren achter de dikke deken van galmende gitaren en toetsen en schijnt er licht door alles heen.