(Polyvinyl Records)
Het Amerikaanse avantrock-kwartet Deerhoof bestookt de avontuurlijk
ingestelde rockfan al twintig jaar met vrolijke ontregelende platen. Zowel
pop als noise hoor je erin terug. Gaandeweg zijn hun opnamen wel wat
verzorgder gaan klinken, maar hun aanpak is ongewijzigd gebleven.
Onconventionale ritmes, staccato gitaarwerk, kinderlijk simpele
melodietjes, vreemde breaks en de meisjesachtige zang van bassiste Satomi
Matsuzaki zorgen samen voor een uniek geluid dat je steevast na een maat of
twee al herkent. Blonde Redhead was twintig jaar geleden een vergelijkbare
band (inclusief Japanse zangeres-bassiste tot 1995). Na een vlammende start
zijn zij inmiddels helaas ingezakt tot een slaapverwekkend synthpopgroepje.
Deerhoof heeft de punk spirit gelukkig hoog weten te houden. Ook
live zijn ze beslist een belevenis te noemen.
La Isla Bonita is alweer hun dertiende album. Wie de band gevolgd heeft zal waarschijnlijk niet verrast worden. De bekende troeven worden in elk nummer weer met verve op tafel gesmeten. De plaat is live opgenomen in de kelder van gitarist Ed Rodriguez. Daardoor klinkt het allemaal nog extra lekker energiek en ongepolijst. Tien goed gelukte liedjes (vooral Big House Waltz), maar veel voegt de plaat niet toe aan hun bewonderenswaardige stapel wapenfeiten. Deerhoof mag dan nooit een slechte plaat uitgebracht hebben, tegelijk zijn die platen ook amper uit elkaar te houden. De ene keer wat meer gitaren, de andere keer wat meer toetsen. De ene keer zingt Matsuzaki, dan weer zingt drummer Greg Saunier wat meer. Maar dat is het dan wel.
Gaan zulke experimenteel ingestelde muzikanten zich op die manier niet vervelen? Blijkbaar niet. Misschien omdat alle bandleden naast Deerhoof altijd druk zijn met andere projecten; met andere bands spelen, produceren en mixen. De lijst is te lang om namen te gaan noemen. Afwisseling genoeg buiten de deur dus. Wellicht dient juist dat stijlvaste Deerhoof als het thuishonk, de vertrouwde plek om altijd weer naar terug te keren na een expeditie in andermans studio. De line-up is daarnaast niet altijd constant geweest. Gitarist Chris Cohen heeft een erg fijne popplaat uitgebracht (Overgrown Path, 2012), maar heeft de band verlaten om plaats te maken voor Rodriguez. La Isla Bonita is nu streaming te horen op de 3voor12-luisterpaal.
La Isla Bonita is alweer hun dertiende album. Wie de band gevolgd heeft zal waarschijnlijk niet verrast worden. De bekende troeven worden in elk nummer weer met verve op tafel gesmeten. De plaat is live opgenomen in de kelder van gitarist Ed Rodriguez. Daardoor klinkt het allemaal nog extra lekker energiek en ongepolijst. Tien goed gelukte liedjes (vooral Big House Waltz), maar veel voegt de plaat niet toe aan hun bewonderenswaardige stapel wapenfeiten. Deerhoof mag dan nooit een slechte plaat uitgebracht hebben, tegelijk zijn die platen ook amper uit elkaar te houden. De ene keer wat meer gitaren, de andere keer wat meer toetsen. De ene keer zingt Matsuzaki, dan weer zingt drummer Greg Saunier wat meer. Maar dat is het dan wel.
Gaan zulke experimenteel ingestelde muzikanten zich op die manier niet vervelen? Blijkbaar niet. Misschien omdat alle bandleden naast Deerhoof altijd druk zijn met andere projecten; met andere bands spelen, produceren en mixen. De lijst is te lang om namen te gaan noemen. Afwisseling genoeg buiten de deur dus. Wellicht dient juist dat stijlvaste Deerhoof als het thuishonk, de vertrouwde plek om altijd weer naar terug te keren na een expeditie in andermans studio. De line-up is daarnaast niet altijd constant geweest. Gitarist Chris Cohen heeft een erg fijne popplaat uitgebracht (Overgrown Path, 2012), maar heeft de band verlaten om plaats te maken voor Rodriguez. La Isla Bonita is nu streaming te horen op de 3voor12-luisterpaal.