Donderdag 24 december raakte Vic Chesnutt na een overdosis spierverslappers in coma en stierf een dag later in een ziekenhuis in Athens, Georgia. Het nieuws verspreidde zich kerstavond via twitterberichten van zijn beste vriendin Kristin Hersh. Hij was een markante persoonlijkheid en een ongeremd eerlijke en unieke zanger-gitarist. Vanaf 1990 bracht hij veertien platen uit vol rauwe poëzie en scherpzinnige observaties. Een ongekende prestatie voor iemand die al vroeg in een rolstoel belandde na drunk driving en z’n handen maar beperkt kon gebruiken. Dit jaar nog verscheen de plaat At the cut. Hij stond altijd al bekend om zijn zwartgallige zelfreflectie. Maar een flinke scheut humor maakte zijn liedjes zelden te zwaar op de hand.

At the cut lijkt zijn schaduw vooruit geworpen te hebben. Hier leek hij al nauwelijks meer in staat met ironie zijn depressieve kant tegenspel te bieden. In het eerste nummer Coward schreeuwt hij wanhopig: “I am a coward”. In It is what it is zucht hij: “I am a monster like Quasimodo. Maar in Flirted with you all my life is er ook twijfel: “When you touched a friend of mine, I thought that I would lose my mind. But I found out with time that really I was not ready. Oh death, oh death, really I am not ready.” Zijn zwakke gezondheid en daaruit voortvloeiende geldproblemen zullen ongetwijfeld een rol hebben gespeeld bij zijn uit het leven stappen. In ’96 namen grote bands als Smashing Pumpkins, Garbage en REM nog een benefietplaat vol covers van zijn liedjes op om zijn medische kosten tegemoet te komen: Sweet Relief II, Gravity of the situation. Ziek zijn is geen pretje, maar in de VS al helemaal niet. Hopelijk kan Obama nu echt die hervormingen doordrukken. Dat zal een hoop toekomstig leed voorkomen.