Wanneer een melancholieke viool het openingsstuk Teeth inzet, lijk je in een compositie van Górecki te zijn beland. Het galmt alsof het in een kerk is opgenomen (wat wellicht ook zo is). Track twee slaat abrupt een andere weg in met springerige electrobeats, waar al snel strijkers doorheen weven. Dit nummer doet erg aan Four Tet denken. De Berlijnse klassiek geschoolde pianist Frahm is pas 28 en heeft al een geheel eigen stijl ontwikkeld. Hij combineert modern klassiek met electronica, wat op zich natuurlijk niet uniek is, maar zijn compositietalent heeft wel jubelende kritieken opgeleverd en een grote schare fans. Hij maakt op 7fingers de hoge verwachtingen meer dan waar. Op zijn debuut Wintermusik uit 2009 hoorde je alleen piano met een beetje traporgel. Nog vrij minimal allemaal. Maar Frahm pakt op zijn derde plaat eens flink uit.

Hij werkt hier samen met een violiste van het Wolf-Ferrari-Ensemble, Anne Müller. Waar je tijdens Wintermusik nog kon wegdommelen bij ingehouden, deels geïmproviseerde pianopartijen, houdt hij hier de aandacht van begin tot eind vast met zeer afwisselende nummers. Serene ambient tracks worden afgewisseld met uitbundig gelaagde electronica. Deze dynamiek haalt het maximale effect uit de beats. Met verbluffend resultaat. De fluisterende stemmen in Because this must be lijken uit een oude film geleend. Het nerveuze Journey of a traveller had als je de viool weg denkt zo op een soloplaat van Thom Yorke kunnen staan (die overigens ook fan van hem is). Onverwacht begint Frahm in het laatste nummer plots te zingen. Helaas zorgt de wel wat zouteloze zangpartij voor een anticlimax. Long enough had een nummer van James Yuill kunnen zijn! Maar ondanks deze slappe afsluiter vormen Nils Frahm en Anne Müller op 7fingers een gouden duo, dat hopelijk nog vaker zal samenwerken. Fans van Max Richter en Johann Johannsson zounden de plaat zeker eens moeten proberen.