Deze band rond zangeres Liela Moss is de afgelopen jaren volledig langs me heen gegaan. Afgaande op de kritieken heb ik niet veel gemist. Het debuut Cuts Across The Land uit 2005 staat genoteerd als een leuke demo en opvolger Neptune als afgeraffeld. Na dik drie jaar sleutelen komt dit Londense quintet nu met een epische rockplaat waarop het grote gebaar niet geschuwd wordt. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat Bruiser een prima plaat is om in te stappen. Een stuwende ritmesectie en ronkende gitaarriffs laten tijden van de alternatieve rock uit de jaren 90 herleven. Beluister alleen al opener Cherry Tree waar de strak drummende Olly 'The Kid' Betts de toon zet en Toby Butler er halverwege gierend met zijn gitaar overheen gaat. Het basgitaargeluid van Marc Sallis geeft het geheel iets zompigs en vuigs.

Vooral de geest van the Smashing Pumpkins is alom aanwezig. In plaats van de snerpende nazale stem van Billy Corgan doen zij het met de goeie rockstrot van Liela. Evenals de Pumpkins voegt The Duke Spirit een flinke dosis psychedelica en pathos aan de mix toe. Aangenaam aan Bruiser is ook dat er regelmatig gas terug wordt genomen om zo wat lucht te geven aan dit toch wel enigszins dichtgespijkerde en volgeproduceerde album. Tekstueel mag er echter nog wel een cursus tegenaan gegooid worden. Het twintig keer herhalen van de titel is wel catchy, maar gaat op een gegeven moment nogal vervelen. Maar het is ze vergeven want Bruiser is zeker een plaat waar je mee voor de dag kunt komen. Beluister Don’t Wait in de SoundCloud.