De Canadese singer-songwriter Dan Mangan was in 2009 ‘artiest van het jaar’. In 2012 volgden meer prijzen, waaronder album van het jaar. Zijn album Nice, nice, very nice was dan ook... inderdaad, very nice. Daniel Mangan kan zich met gemak meten met bekendere namen uit het orkestrale folkrockgenre en heeft al op alle grote folkfestivals gestaan. Na zijn begin als solo artiest vormde hij een band en werkte ook samen met mensen uit de meer experimentele scene, waarmee zijn stijl zich ook wat losmaakte van het traditionele beeld van folky-met-gitaar. Fans van Bon Iver en Owen Pallett zullen hem wellicht al kennen. Hij is een begaafd componist, de goede smaak druipt er werkelijk vanaf. Ook zijn nieuwe plaat Club Meds maakt vanaf de eerste paar maten weer indruk.

Toch is er een probleem: zijn manier van zingen. Alsof hij het leed van de ganse wereld op zijn schouders moet dragen. Een man met Grote Gevoelens. Een nummer of twee gaat het nog wel, maar de overserieuze sfeer van zijn zangpartijen maakten me hoe langer hoe kriegeliger. Mag het iets luchtiger, met iets van relativering en iets meer variatie in sfeer misschien? Ookal is het een heel ander genre, het deed me een beetje denken aan de manier waarop Brendan Perry zijn bijdragen aan Dead Can Dance steevast vakkundig om zeep hielp. Jammer, het maakt de plaat aan het einde van de rit voor mij onluisterbaar. Laten we er maar van uit gaan dat het aan mij ligt. Millions can’t be wrong luidt immers het gezegde. De plaat komt half januari uit. De single Vessel is al uit. Hij was te horen in de film Hector and the Search for Happiness. Ook de single Mouthpiece is al uit.