Low bestaat 20 jaar. The Invisible Way is hun tiende plaat en een van hun beste. Een Low-nummer herken je geheid binnen een paar maten: een traag maar strak tempo en minimalistisch spel met lang uitklinkende gitaar- en pianotonen. Vooral de trillende zachte stem van drumster Mimi Parker is uniek. Haar fans zullen blij zijn; meestal zingt gitarist Alan Sparhawk veel nummers, maar Mimi neemt deze keer vijf tracks voor haar rekening. De liedjes klinken op dit album zoals altijd droevig en hoopvol tegelijk, met een vleugje country. Zo’n sterk recept kan gemakkelijk een trucje worden. Dat leek het ook af en toe te worden (de platen waren niet allemaal even sterk), maar de liedjes op The Invisible Way zijn simpelweg zo goed dat je je daar niet echt aan zult storen. Waar gaat het album over? "Intimacy, the drug war, the class war, plain old war war, archaeology and love." Geen lichte kost. De plaat werd door Jeff Tweedy (Wilco) in zijn studio in Chicago opgenomen.

Het eerste nummer Plastic Cup begint al met een mooie tekst: “You can always count on your friends to get you high. That’s right. You can always count on the rest to get you by. Now they make you piss into a plastic cup. Get up.” Het catchy So Blue is wat meer up tempo en steviger. Ook de kraker Just Make It Stop is lekker pittig. Dat levert een fijn afwisselend album op. Holy Ghost is een van de meest country-achtige en minimale tracks, bijna geheel gedragen door Mimi’s breekbare stem. Het mooie artwork is nog een extra reden om geen mp3’s te kopen, maar de cd. Beluister de album trailer op YouTube.