(Rough Trade/De Konkurrent)
Jarvis Cocker is een icoon. Van een icoon heb je een bepaald beeld in je
hoofd, dat min of meer onveranderlijk is. Het ziet er meestal uit zoals je
icoon dat in werkelijkheid deed in zijn of haar hoogtijdagen. Het was dan
ook even schrikken toen ik Jarvis Cocker na een paar jaar weer voorbij zag
komen. Hij heeft een oude-rockerbaard. Zijn haar is hier en daar grijs.
Verder is hij nog steeds die lange dunne stijlvolle verschijning die hij
was. Hij is geloof ik 45, maar zeurt al jaren dat hij gaat stoppen met
muziek maken, omdat hij zichzelf te oud vindt. Toch komt hij nu (gelukkig)
weer met een nieuwe CD.
Further Complications is een samenwerkingsverband tussen Jarvis Cocker en Steve Albini. Albini produceerde in de jaren negentig o.a. Nirvana en The Pixies. Jarvis Cocker zou na een bezoekje aan het Pitchfork Music Festival in Chicago vorig jaar even langs zijn gegaan bij Steve Albini's Electrical Audio Studio om een paar nieuwe songs uit te testen. Ze waren beiden zo prettig verrast (en volgens zeggen was Cocker ook erg te spreken over lage prijs van de opnames) dat ze afgelopen januari opnieuw de studio zijn ingedoken om de rest van Further Complications op te nemen.
De invloed van Albini lijkt meteen in de eerste single Angela te horen aan de ruigere rocksound. Of misschien wilde Cocker zelf wel eens wat ruiger, en liet hij zich voor dit album inspireren door idolen uit zijn jeugd, zoals Roxy Music en The Stooges? Net als het nieuwe uiterlijk van Jarvis, is dit geluid even wennen. Nee, het is geen Pulp. De eerste zure recensies zijn natuurlijk al te lezen. Op het eerste gehoor lijkt het misschien inderdaad wat minder doordacht en melodieus dan ouder werk. Veel distortion en herhaling, ten koste van melodie en doordachte teksten. Cocker moet regelmatig schreeuwen om boven de scheurende gitaren uit te komen. Maar ja, het is wel Jarvis Cocker die daar staat te schreeuwen. En dat is, hoe je het ook wendt of keert, toch iets anders dan dat daar een willekeurig ander iemand had gestaan.
Dat is het moeilijke met iconen. Of je vindt ze hoe dan ook cool, of hun nieuwe werk wordt al meteen afgeschreven omdat het niet kan tippen aan of niet hetzelfde klinkt als dat van vroeger.
Ondanks dat Cocker heel goed wegkomt met de eenvoudigere rocknummertjes - met zijn bekende swagger schmiert hij zich er met gemak doorheen-, blijf ik bij die liedjes toch een beetje het gevoel houden dat hij beter kan. En gelukkig laat hij dat ook horen op Further Complications. Want tussen de eenvoudigere rampetampers staan stiekem een paar van de beste nummers die Cocker in zijn carrière schreef. Met als hoogtepunt wat mij betreft I Never Said I Was Deep.
Conclusie: Over het geheel genomen niet het beste album dat hij ooit maakte, maar met een paar hele mooie liedjes! En tja, Jarvis Cocker is gewoon cool.
(illustratie: Robert van Raffe)
Further Complications is een samenwerkingsverband tussen Jarvis Cocker en Steve Albini. Albini produceerde in de jaren negentig o.a. Nirvana en The Pixies. Jarvis Cocker zou na een bezoekje aan het Pitchfork Music Festival in Chicago vorig jaar even langs zijn gegaan bij Steve Albini's Electrical Audio Studio om een paar nieuwe songs uit te testen. Ze waren beiden zo prettig verrast (en volgens zeggen was Cocker ook erg te spreken over lage prijs van de opnames) dat ze afgelopen januari opnieuw de studio zijn ingedoken om de rest van Further Complications op te nemen.
De invloed van Albini lijkt meteen in de eerste single Angela te horen aan de ruigere rocksound. Of misschien wilde Cocker zelf wel eens wat ruiger, en liet hij zich voor dit album inspireren door idolen uit zijn jeugd, zoals Roxy Music en The Stooges? Net als het nieuwe uiterlijk van Jarvis, is dit geluid even wennen. Nee, het is geen Pulp. De eerste zure recensies zijn natuurlijk al te lezen. Op het eerste gehoor lijkt het misschien inderdaad wat minder doordacht en melodieus dan ouder werk. Veel distortion en herhaling, ten koste van melodie en doordachte teksten. Cocker moet regelmatig schreeuwen om boven de scheurende gitaren uit te komen. Maar ja, het is wel Jarvis Cocker die daar staat te schreeuwen. En dat is, hoe je het ook wendt of keert, toch iets anders dan dat daar een willekeurig ander iemand had gestaan.
Dat is het moeilijke met iconen. Of je vindt ze hoe dan ook cool, of hun nieuwe werk wordt al meteen afgeschreven omdat het niet kan tippen aan of niet hetzelfde klinkt als dat van vroeger.
Ondanks dat Cocker heel goed wegkomt met de eenvoudigere rocknummertjes - met zijn bekende swagger schmiert hij zich er met gemak doorheen-, blijf ik bij die liedjes toch een beetje het gevoel houden dat hij beter kan. En gelukkig laat hij dat ook horen op Further Complications. Want tussen de eenvoudigere rampetampers staan stiekem een paar van de beste nummers die Cocker in zijn carrière schreef. Met als hoogtepunt wat mij betreft I Never Said I Was Deep.
Conclusie: Over het geheel genomen niet het beste album dat hij ooit maakte, maar met een paar hele mooie liedjes! En tja, Jarvis Cocker is gewoon cool.
(illustratie: Robert van Raffe)