Ming’s Pretty Heroes - Roots & Bones (Incrowd / Coast to Coast, 2 sterren)

Als we in Nederland iets goed kunnen is het wel op een bijna klinische wijze popmuziek te maken. Nergens anders in Europa zijn popartiesten zo goed in het filteren en distilleren van populaire muziekstijlen op bijna een minutieuze academische wijze. En het Nederlands publiek weet dat ook te waarderen. Afgelopen maand kregen we weer twee puike voorbeeldjes daarvan in de brievenbus. Ming’s Pretty Heroes wist via crowdfunding geld bij elkaar te sprokkelen voor haar plaat Roots & Bones. En niet de minsten staken Ming een hart onder de riem. Viktor en Rolf zijn fan en verzorgden de kleding voor het artwork en ballet gezelschap Conny Janssen Danst gebruikte haar muziek voor het project Meer Ruis.

Daarnaast kreeg ze de Music Matters Award en was ze een favoriet op de Parade. Dan moet het toch wel iets voorstellen, hoor ik u denken. Welnu, Ming gooit invloeden van Lykke Li en Florence & the Machine in haar toetsen en is lekker aan het polijsten gegaan. Met ijle stem zet ze twaalf zelfgeschreven composities neer die plezierig de kamer inglijden. Ze bouwt haar nummers laag voor laag op, maar lijkt er weinig rekening mee te houden dat de muziek je ook nog moet raken, of misschien zelfs een beetje moet schuren en intrigeren. Even gestileerd en vergankelijk als de mode-industrie glijdt Ming het ene oor in en het andere oor weer net zo hard uit. Om de overtreffende trap van arty farty te bereiken hebben twaalf beeldend kunstenaars zich laten inspireren en werd het resultaat geëxposeerd in Groos, een kunst- en designwinkel in Rotterdam. Beluister twee tracks in de Soundcloud

iET - So Unreal (Analogypsy records / Coast to Coast, 3 sterren)

Dan weet Lisa van Viegen, opererend onder de naam iET toch net wat meer te intrigeren. iET laat zich inspireren door de NuSoul-beweging van begin jaren negentig met artiesten als D’angelo, Erykah Badhu en Jill Scott. Ze wist zelfs producer Russel Elevado (bekend van voornoemde artiesten) te strikken voor deze plaat. Ook iET gaat niet voor warmbloedige rauwe soul maar kiest een meer jazzy route, wat de academische stilering wel enigszins beter legitimeert dan Ming. En ze weet ook net een spannend laagje er in aan te brengen. Als een Fay Lovsky zonder rauw randje gaat ze in tien nummers aan de slag om folk, pop, jazz en kleinkunst aan elkaar te knopen. En dat is eigenlijk best knap gedaan.

De plaat werkt zacht zwevend naar het titelnummer toe, waarna iET zich uiteindelijk in het slotakkoord vergrijpt aan Pink Floyd’s Great Gig In The Sky, waarmee ze dan ook met donderend geraas van haar zelf gecreëerde roze jazzwolk dondert. Wat een bloedeloze, emotieloze en zinloze cover. Waar Clare Torry op het origineel op orgastische wijze haar amandelen kapot zingt wiebelt IET zich door het nummer heen alsof ze op een erwt ligt te slapen. Zo laat iET onbewust precies het verschil zien tussen Engelse en Nederlandse pop. Toch is er in Nederland een aanzienlijke markt voor dit soort muziek en beide dames hebben een perfect plaatje voor deze doelgroep afgeleverd. Stijlvol en gladgeschaafd. En met uw goedvinden ga ik nu even een muzikale bloedtransfusie nemen om weer wat kleur in mijn gehoor te krijgen. Bekijk het liedje dat ze voor de site www.voordekunst.nl opnam in Vimeo