De Canadese celliste Julia Kent komt 30 oktober met haar vierde soloplaat. Ze is actief buiten het klassieke circuit en speelde onder andere in Antony and the Johnsons. Ook Asperities is geen 'klassieke' plaat, maar staat eveneens ver weg van de pop-wereld. Kent speelt hier vooral lange noten, omlijst door subtiel gebruik van elektronica. De cello produceert met het trage strijken een soort 'drone'. Soms laag over laag, bewerkt met galm, zijn dat negen 'ambient' stukken geworden die bijna naadloos in elkaar overgaan. Als filmmuziek zou het bijzonder goed werken. Erg mooi allemaal, maar wat een begrafenismuziek. Niet opzetten als je een slechte dag hebt.

De verstilde sfeer van Asperities lijkt in niets op de band Rasputina, waar ze tot 1999 deel van uitmaakte. Dit humorvolle folkrocktrio van zingende cellistes vond ik destijds erg leuk. Dat de Julia Kent van deze band dezelfde persoon is als de solo-artieste anno 2015, dat had ik niet snel geraden. Leve Wikipedia, onuitputtelijke bron van bijzondere weetjes. Dat ze een veelzijdig artieste is, kun je wel een understatement noemen. Voor fans van Pieter Nooten en A Winged Victory For The Sullen (of andere neo-klassieke acts op het label Erased Tapes) is dit zeker een tip. Beluister alvast Invitation To The Voyage op haar website.