De jaren 90 brachten ons riot grrrl, een muzikale stroming van Amerikaanse vrouwenbands die met veel feministische bombarie de longen uit hun lijf schreeuwden over seksualiteit en politiek. Het gros van deze muzikaal armoedige punkrockbands zijn inmiddels allang in de vergetelheid geraakt. Desondanks heeft genoemde stroming wél, zonder ook maar enigszins te overdrijven, de beste vrouwenband van de afgelopen twintig jaar voortgebracht: Sleater-Kinney. Opgericht door geestverwanten Corin Tucker en Carrie Brownstein maakte Sleater-Kinney in 1995 veel indruk met hun titelloze debuut vol korte venijnige liedjes. De sterke teksten en complementaire samenzang van beiden dames waren verfrissend, ruw en gebrekkig. Deze opmerkelijke combinatie, geholpen door ijzersterke songss gaf de band een eigen identiteit en hoge relevantie.

Naarmate de jaren en platen volgden werden de vrouwen volwassener, de sound toegankelijker, maar vooral ook veelzijdiger. Op hun laatste album The Woods uit 2005 was S-K allang geen schreeuwerig herriebandje meer, maar wel de meest noodzakelijke vrouwenband van haar generatie. Modern Girl werd een heuse indieklassieker en de band stond aan de wieg van een definitieve doorbraak. Het liep anders, want een jaar later stopte de band. Naar verluidt omdat Tucker helemaal genoeg had van touren en platen maken. Anno nu luisterend naar Sleater-Kinney heeft de muziek nog niets aan kracht en betekenis verloren. Volledig terecht worden alle zeven albums van deze belangrijke band afzonderlijk geremastered en heruitgebracht door Sub Pop. Hulde! Nog geweldiger is de tot slechts 3000 exemplaren gelimiteerde LP-box met daarin alle platen geperst op gekleurd vinyl. Wie wil dit uniek stukje muziekgeschiedenis nu niet in zijn platenkast laten pronken? In de Soundcloud zijn enkele tracks te horen.