De Britse zangeres en songschrijver Fiona Burgess en haar drie kompanen hebben met Woman’s Hour de shoegaze-bak gevonden in de lokale platenzaak. Toch is de voornaamste inspiratiebron volgens de band helemaal geen muziek, maar moderne kunst. De band deed haar debuutoptreden dan ook niet in een club maar in de musea Tate Modern en MoMa. Muziek als begeleiding van sculpturen, installaties en schilderkunst. Zulke voorkennis helpt deze plaat te begrijpen. Want een beetje voortkabbelen, doet het wel. Nu is de hybride van moderne kunst en muziek al vaker gemaakt. Vaak kwam dit niet uit de verf. In die zin is Woman’s Hour een prettige uitzondering want de muziek kan los van de kunst prima bestaan.

Maar gezien de gekozen koers om als begeleiding van de kunst te fungeren heeft het ook wel een hoog behang gehalte. Mooi en grafisch behang, dat dan weer wel. Met je ogen dicht zie je langzaam de muziek lijnen creëren, golvend door de ruimte. Ik zie geel en zacht groen. Our Love Has No Rhythm is een van de titels. Dat is goed gekozen. Met drums en bas geheel naar de achtergrond gemixt en de gitaren uitwaaierend tot in de ijle oneindigheid klinken de conversations van Woman’s Hour kil en afstandelijk. De songs waren twee jaar geleden al klaar maar de band was telkens weer ontevreden over de mix en is twee jaar blijven schaven en verfijnen. Wie zijn muziek ijs en ijskoud prefereert raad ik aan deze band even te checken. Het titelnummer staat in de Soundcloud.