Het postpunkkwartet Parquet Courts uit Brooklyn NY viert het verleden. Al bij het eerste uptempo garagerockliedje dacht ik: “Waar doet dit me nou aan denken? Oja, Television… met een beetje Guv’ner.” Dat ging de hele plaat zo door. De hoekig tegen elkaar inspelende gitaren en gescandeerde teksten klinken in Vienna II als The Fall. Even later hoorde ik de grotestadsherrieschopper Richard Hell er doorheen schemeren, dan weer invloeden van Pavement, Fergus & Geronimo en The Lapse. De zang wordt verdeeld tussen Andrew Savage en Austin Brown. Eén ervan klinkt vooral in het laid back Dear Ramona heel erg als Jonathan Richman. Okee, een halve recensie vullen met name dropping is een beetje flauw, maar zelden kwam ik een bandje tegen dat daar zo toe uitnodigt als Parquet Courts. En nu weet je meteen hoe ze ongeveer klinken, tenzij genoemde bands je niks zeggen natuurlijk. Dat hoop ik maar want dat zou het genieten van Sunbathing Animal vast ten goede komen.

Er wordt voornamelijk gescandeerd en ongegeneerd vals gezongen, niks mis mee als je dat consequent en overtuigend volhoudt. En dat doen ze. Het titelnummer Sunbathing Animal raast in een moordtempo langs zonder pieken of dalen. Sommige tracks duren maar een minuut. Een enkele gierend valse mondharmonicasolo is wel even doorbijten, maar de plaat klinkt grotendeels lekker, zelfverzekerd en brutaal. Veel afwisseling in tempo helpt ook. Maar zoals gezegd, hun goed gevulde platenkast zit de ontwikkeling van een eigen geluid nog wel wat in de weg. Ach, ze bestaan pas sinds 2010, dus is er nog een goede kans dat dat nog wel komt. Tenzij ze er helemaal geen behoefte aan hebben om origineel te zijn. Dat kan natuurlijk ook. De gestaag groeiende schare fans vindt dat óf geen probleem, óf is te jong om last te hebben van al die associaties.