Slechts een paar maanden na hun album Produit de Belgique keert Vive La Fête alweer terug met een nieuwe plaat. Die vorige plaat was erg teleurstellend. Het leek er toch erg op dat hun gimmick nogal uitgemolken, voorspelbaar en eenzijdig was geworden. Vive La Fête bloeit juist op simpele rudimentaire electropop. Maar in de loop der jaren verviel de oorspronkelijke demo-achtige stijl in allerlei nuanceringen en zinloze aanvulling. Het effect was als een pizza met teveel garnituur, dan wordt de bodem soppig en is het geheel eigenlijk niet erg lekker meer. Op een of andere manier moet dat bij Pynoo en Mommens ook zijn gaan dagen.

2013 is eigenlijk een terugkeer naar het begin van het millennium toen het duo vriend en vijand verraste met een Attaque Surprise en een Nuit Blanche. Terug naar de basis, terug naar de kleine zolder met de computer op uw schoot en je gitaar binnen handbereik, terwijl Pynoo kirrend rare semi-ondeugende teksten in de microfoon zucht. Het resultaat is tien eenvoudige maar effectieve electropopnummers in 30 minuten zoals Je souhaite, Ping Pong en Tics Nerveux. Ze gaan zelfs op een soort disco-Cure toer met Mea Culpa (A Forest discostyle), het sterkste nummer van het album. 2013 brengt het plezier terug in Vive La Fête en dat is voor deze band cruciaal. Lang leve het feest.