De Zweedse Anna von Hausswolff maakt ernstige muziek. Althans die indruk wekt ze. Drama zo gezegd. Songtitels als Deathbed, Mountains Crave en Funeral For My Future Children verraden Von Hausswolff’s gemoedstoestand en de sfeer van haar tweede album Ceremony. Het album begint sterk met het instrumentale Epitaph Of Theodor, waarin een heus orgel de hoofdrol vertolkt. Lange, sombere klanken met veel gevoel voor zwaarwichtigheid. Het type orgel dat je op zondag in iedere kerk kunt horen en beslist niet onaangenaam. Als na tien minuten Von Hausswolff onverwacht besluit te gaan zingen, meen ik warempel Kate Bush te horen. Voor een moment maak ik me schuldig aan deze simpele vergelijking, maar naarmate het album vordert is het wel duidelijk dat Von Hausswolff niet dezelfde uitzonderlijke klasse heeft als haar Engelse collega. Beslist geen schande overigens. Daarbij moet ook gezegd worden dat Anna von Hausswolff wel degelijk muzikale kwaliteiten heeft.

Het is lastig Von Hausswolff in een comfortabel hokje te stoppen. Haar teksten zijn gothisch van aard en de muziek heeft overeenkomsten met volkse New Age waarbij veelal een duidelijke drone hoorbaar aanwezig is. Het meest opvallende is echter dat haar stem varieert tussen bescheiden fluisterend en emotioneel gebrul. Breekbaar en krachtig, zoals u wilt. Het knappe van haar zangkunsten is vooral dat zij altijd loepzuiver blijven. Kenmerkend voor het gehele album is de ietwat bombastische toon. Ze wil serieus genomen worden. Te serieus naar mijn smaak. Ceremony telt dertien titels waarvan het genoemde openingsnummer, Mountains Crave en Harmonica de absolute prijsnummers zijn. Mocht u in de stemming zijn voor zelfmedelijden, moeilijke gedachten en wellicht wat troost vindt in een kerkorgel, dan is Ceremony de aangewezen plaat. Beluister een compilatie van fragmenten op YouTube.