Deze jonge zevenkoppige band uit Tienen maakt studentikoze luchtige rammelpop. Dat was bijna de samenvatting van dit debuut van het Vlaamse collectief Quasiland, gebaseerd op de eerste twee liedjes. Met half afgeronde akkoorden, speels - lullig aandoende gitaarloopjes, semi-intellectuele teksten en no budget-productie lijken Driebaanslaan en De Brug zo vanuit het oefenkot op de cd gebrand te zijn. Er zit echter progressie in de selectie van tien songs. Vanaf het derde nummer Goochelaar veranderd er iets. Quasiland pikt de geest van de oude Talking Heads op en creëert een polderfunk sfeertje dat bij iedere draaibeurt steeds pakkender wordt. De dialoog-achtige manier van zingen tussen Wannes Deboes en Abigail Singo-Magou komt dan ook beter tot zijn recht.

Wannes’ lage bromstem legt de basis en daarover drapeert Abigail een heldere bovenlaag. Blijft het dilemma van de teksten die op z’n minst nogal vaag kunnen overkomen. Alsof Wannes in zijn slaapkamer een dromendagboek had liggen en iedere ochtend snel opschreef wat er die nacht aan de binnenkant van zijn ogen was gebeurd. Maar meestal herinnert hij zich maar flarden van die droom en zo klinken deze teksten ook. Als losse flarden tekst die bij toeval een samenhang hebben maar soms ook onbegrijpelijke rijmelarij lijken. Het maakt dit debuut er niet toegankelijker op. Door de lichte muzikale omlijsting met hier en daar blazers of een orgel als accent weet Quasiland het gelukkig wel aangenaam te houden. Net als de Nederlandse Spinvis of Roosbeef hangt Quasiland ergens tussen pop, cabaret en repetitieruimte in. Fans van Lage Landen lofi weten genoeg. Beluister de eerste single Kotterbij op YouTube . Ook mooi is Willem Endelach, dat hier live is te zien.