Op 14 januari is de koningin van de Britse electropop overleden aan complicaties na een longontsteking. Warp zette een korte verklaring op de site. De band uit Hungerford (voorheen Birmingham) heeft een grote invloed gehad op het electropopgenre in binnen- en buitenland. In hun rockbandgeluid had electronica een hoofdrol. De abstracte geluiden gaven de band een sci-fi-sfeer, met vocalen zwaar beïnvloed door de jaren 60. In hun tienjarig bestaan hebben ze platen gemaakt die nog lang mee zullen gaan. Luister naar Come on, let's go van hun tweede album The noise made by people en je begrijpt waarom. Ook de Stereolab-achtige single Pendulum van het album Haha Sound uit 2003 blijft een favoriet. Boegbeeld Trish Keenan werd door de pers soms als ijskoningin neergezet vanwege haar ongenaakbare uitstraling en kraakheldere koele stem.

Na enkele platen met echte popliedjes waren er de laatste jaren ook steeds meer uitstapjes naar puur electronische muziek, uitgegeven op bijvoorbeeld de twee 3” cd's Microtronics. Bij het laatste project samen met The Focus Group, getiteld Investigate witch cults of the radio age lieten ze het liedje zelfs bijna helemaal los. De collage-aanpak met veel verwijzingen naar psychedelica uit de jaren 60 staat vrij ver af van hun eerdere werk. De rol van Keenan bestond hier meer uit couleur locale dan uit de hoofdrol die ze voorheen had. Experimenteren met geluid werd belangrijker dan liedjes schrijven, wat verdeelde reacties opleverde onder de fans. Roj Stevens (keyboards) en Tim Felton (gitaar) waren al eerder uit de band gestapt. Broadcast bestond vanaf 2005 uit James Cargill (bas) en Keenan. De halvering van de band bracht hun voortbestaan niet in gevaar: Keenan was met haar unieke stem immers de spil van de band. Nu zij is weggevallen lijkt de bodem onder Broadcast te zijn weggeslagen. We zijn benieuwd wat James Cargill nu gaat doen. Als hij ooit nog iets gaat doen na het verwerken van dit verlies.

Heavy Winged probeert je in Breathe Life al binnen tien seconden compleet te overrompelen met hun hybride van volledig vrije improvrock, freejazz en psychedelische noise. Naar adem snakkend wordt je door dit Amerikaanse trio naar alle hoeken van de kamer geslingerd. Gierende feedbackende gitaren vliegen om je oren en vooral de als een ware Animal rammende drummer neemt je mee op een stevige noisy trip. Denk voor refenties aan het vroege werk van Mogwai en Sonic Youth samen in een blender met een mespuntje ADHD.

Sunspotted bestaat uit slechts twee lange tracks van elk ongeveer twintig minuten en is hun zoveelste release van het afgelopen jaar. Waren eerdere albums opgenomen met een uit een vieze kliko getrokken viersporenrecorder, voor Sunspotted zijn ze zowaar naar een studio getogen en is het resultaat voor hun doen hifi. Voor de gemiddelde luisteraar echter klinkt het nog steeds als een uitermate lofi aangelegenheid. Na het eerder genoemde energieke Breathe Life, wordt er in Vapor Trails gas terug genomen en is er meer ruimte voor drones, al zijn die net zo overrompelend. De beide tracks leveren een album op dat enige luisterbeurten nodig heeft. Het kan vooral in het begin beklemmend over komen, maar herhaaldelijk beluisteren wordt beloond door je telkens weer nieuwe details te laten ontdekken. Indrukwekkend plaatje!