Nils Frahm is nog geen dertig en heeft al een stevige naam opgebouwd als pianist. Niet onder het traditionele klassiekpubliek, maar onder liefhebbers van modern gecomponeerd en ambient. Na zijn klassieke scholing is hij steeds vaker electronica door zijn subtiele composities heen gaan weven. In zijn eigen Durton Studio in Berlijn maakten ook de gelijkgestemde pianist Dustin o’Halloran en de Amerikaanse componist Peter Broderick opnames. Met celliste Anne Müller maakte hij vorig jaar 7 fingers , die hier vijf sterren kreeg. De verwachtingen waren dan ook hoog toen Felt aangekondigd werd.

Op zijn vijfde plaat treffen we geen verrassingen aan. Opener Keep is met een xylofoon erbij nog wel opvallend, maar de plaat biedt voornamelijk een nog verder doorgevoerd minimalisme dan op zijn debuut Wintermusik (2009) al het geval was. Dat pakt niet altijd even boeiend uit. Eenzame pianosnaren laat hij vaak seconden lang uitklinken. Dat wordt door liefhebbers delicate genoemd, maar associaties met de woorden ‘saai’ en ‘Richard Clayderman’ komen regelmatig gevaarlijk dichtbij. De tweede track heet Less en is hier het beste voorbeeld van. Luister een selectie fragmenten uit Felt in de Soundcloud.

Toen Frahm eens met een orkest opnames maakte, werd er wat gemord onder de orkestleden: zijn muziek zou niets anders dan alleen maar mooi willen zijn. Ze vonden zijn composities te simpel. Die mening werd na enkele repetities bijgesteld. De ogenschijnlijk simpele composities hadden blijkbaar even tijd nodig om hun zeggingskracht prijs te geven. Die ouderwetse orkestleden toch; ze hadden het gewoon niet meteen begrepen! Na Felt enkele keren gehoord te hebben, begin ik de reactie van dat orkest destijds te begrijpen. Felt kabbelt dromerig en richtingloos voort. Een spanningsboog is nergens te vinden, de gedachten dwalen al snel af. Te veel esthetiek (behaagziek?) kan onverwacht irritatie veroorzaken. En less is niet more, less is gewoon less. Maar wie weet was dit een te snel oordeel? Zou Felt net als 7fingers na meerdere keren luisteren pas zijn geheimen prijs geven, gevolgd door kippenvel? Helaas, na tien keer proberen gaf ik het op en zette de nieuwe cd van zijn collega Peter Broderick op.

Zijn eveneens net bij Erased Tapes verschenen Music For Confluence is ronduit prachtig. Hij is met zijn 24 jaar zelfs nog 5 jaar jonger dan Frahm en blijkt een groot talent. De plaat kan eveneens in het schapje modern gecomponeerd & ambient, maar deze componist en violist uit Oregon maakt er wel een veel boeiender geheel van. Hij maakte eerder deel uit van Efterklang (Kopenhagen). Met deze veelkoppige band met strijkers, blazers, gitaren, bas en drums als achtergrond is het niet verwonderlijk dat hij geen genoegen neemt met een enkele piano. Music For Confluence is gelaagder en gevarieerder dan Felt en blijkt na een paar draaibeurten een echte groeidiamant. Broderick voegt soms een folky viool toe op de achtergrond, zang, af en toe een gitaar of heel in de verte een strijkkwartet. Ondanks die gelaagdheid straalt de plaat een weldadige rust uit, zonder ook maar één moment saai te worden. Een soort kruising tussen ambient soundscape en post-rock. Op The Person Of Interest slaat hij plots een andere weg in met een donker rocknummer vol dreigende bassen. Beluister in de SoundCloud ook de track The Last Christmas. Het folky slotnummer Old Time met alleen een zingende Broderick en akoestische gitaar blijft lang hangen. Bekijk hier de live uitvoering ervan bij KindaMuzik. Laat die herfst maar komen.