Vijf in het zwart geklede mannen nemen plaats in het donker terwijl de rookmachine alvast de toon zet. RONIN is op toernee om zijn derde cd Llyria te promoten. In lange stukken bouwen de mannen uit Zürich langzaam de spanning op. Bandleider en componist Nik Bärtsch speelt vaak lange tijd maar 2 of 3 noten op de Steinway, perfect gedubbeld door de bassaxofoon. De langharige bassist Björn Meyer lijkt met zijn zessnarige Westone zo uit een symfo-rockband geplukt. Zelf noemen ze hun door Japanse rituele muziek geïnspireerde stijl zen-funk. Melodisch is hun minimalisme soms wat saai: veel herhaling, weinig breaks. Maar die paar simpele noten scheppen juiste alle ruimte voor een enorme hoeveelheid details, tegenritmes en sfeervolle pianolagen. De superswingende grooves blijken de ideale speeltuin voor percussionist Andi Pupato. De blikvanger van de band maakt veel indruk met diverse shakers, bellen en een intrigerend metalen vat dat met elke slag exact het sonar-geluid uit de film Das Boot maakt.

In de muziek van RONIN lijkt timing belangrijker dan de noten. RONIN gaat over het perfecte samenspel, met z'n vijven één organisme zijn. Jazz kun je het nauwelijks noemen: elke noot lijkt vast te staan, ondersteund door de uitgekiende computergestuurde lichtshow, die geen ruimte laat voor improvisatie. Dit is modern gecomponeerde head music. Ook al swingt de band de pan uit, hun Zwitserse precisie komt soms wel wat klinisch over. Gelukkig lachen Meyer en Bärtsch af en toe genietend naar elkaar, wat de uiterst serieuze performance wat lucht geeft.

Voor de klassieke jazz-solo, waarin door bassist of drummer even een heel eigen pad wordt ingeslagen, is in RONIN geen ruimte. Die strenge aanpak zet het publiek op het verkeerde been; het lijkt een slimme strategie. Bassaxofonist Sha lijkt lang een gehoorzaam radertje in de machine, tot hij een altsax pakt en een bijna lyrische Arabische melodie inzet, die in één klap het mooiste moment van de avond oplevert. Zou hij daarom Sha (Sjah) heten? Ook Bärtsch gaat een paar keer onverwacht expressief te keer met handen en stokken ín de piano.

Jaga Jazzist speelde een paar dagen eerder in dezelfde zaal. RONIN heeft duidelijk raakvlakken met deze Noren, met één groot verschil: dosering. Jaga Jazzist speelt met 9 man die allemaal voortdurend hun zegje willen doen, wat vaak een vermoeiende overdaad oplevert. Daar heeft RONIN geen moment last van: ze spelen geen noot te veel. Het geluid in zaal 1 van het nieuwe L/V-gebouw op de Kop van Zuid was al even perfect als de muziek, met precies het juiste volume (zo moet het dus, heren geluidstechnici!). Dat leverde een heerlijk avondje minimal jazzrock op.