‘Herriemuziek’ is het eerste waar ik aan moet denken, luisterend naar On The Wire van Makazoruki. Luide muziek die luid blijft ongeacht de hoogte van het volume. Muziek die je beet pakt, op je bek slaat, aan je oren trekt en waar niet aan te ontsnappen valt. Met krijsende gitaar, stuwende bas, beukende drums en een zanger die meer schreeuwt dan zingt, lijkt de in Nederland gevestigde Bosnische band zich daarin gespecialiseerd te hebben.

Op de een of andere wijze weet Makazoruki een prettig soort onrust los te maken. Deze kunst met daarbij opgeteld het schrijven van goede songs maken het album On The Wire zo bijzonder. Energie, snelheid, spanning en muzikaliteit zijn de ingrediënten en misschien zelfs wel de eisen die Makazoruki heeft gesteld. Bijvoorbeeld de uitmuntende opener Fatamorgana, met een intro van bijna twee minuten, heeft alles wat een klassieke rocksong moet bevatten. Een ander hoogtepunt is Rudolf, dat aantoont dat Makazoruki meer kan dan alleen ‘herrie maken’. Door de trage opbouw en felle uithalen weet dit nummer een lichtelijk vervreemdend gevoel te genereren. Niet in de laatste plaats vanwege de beeldende teksten, verhalend over een shemale.

Wellicht storend is het Bosnische accent van zanger Jasmin Husic, maar dat is dan ook het enige minpuntje. Nieuw is hun aanpak beslist niet. De zenuwachtig schreeuwerige galmzang, zware gitaarriffs en strakke ritmesectie liggen in de traditie van The Birthday Party en Scratch Acid/ The Jesus Lizard. Het maakt Makazoruki’s tweede album een must-have voor iedere liefhebber van zogenaamde herriemuziek. Beluister de plaat hier en oordeel zelf.