Het nieuwe album van de Britse Mystery Jets, Serotin genaamd, heeft een aantal aantrekkelijke ingrediënten. Het recept: men neme een jaren ’80 post-punk bandje als bijvoorbeeld The Cure. Voeg daarbij enkele herinneringen aan de boeken van Brett Easton Ellis toe. Laat dit geheel ten slotte mixen door de legendarische producer Chris Thomas, die eerder werkte met The Sex Pistols, The Pretenders en zelfs The Beatles. Het eindresulaat is een album vol gepolijste flashbacks naar de gloriedagen van de synthpop. De synthpopperiode heeft natuurlijk goeie en een stuk minder goeie bands opgeleverd. Serotin pakt gelukkig over het algemeen de beste aspecten van de typische popsound van de jaren ’80.

Met opener Alice Springs is het alvast fijn meezingen als je in de stemming bent voor teksten doorspekt met zelfmedelijden. Flash A Hungry Smile is één van de beste nummers omdat ze hier meer een eigen geluid neerzetten, zoals ze ook al deden op hun veelgeprezen debuut Making Dens. Helaas is, op een enkele uitzondering na, ieder nummer een kopie van het vorige. Prima popsongs schrijven is duidelijk niet genoeg. Wanneer je het album als geheel beluistert valt Mystery Jets door gebrek aan variatie genadeloos door de mand. De eerste single van de plaat is Dreaming Of Another World en wijkt juist af van het doornsee Mystery Jets-geluid. Dat het beste nummer buiten hun gangbare recept valt geeft te denken: blijkbaar een lucky shot. Mystery Jets heeft met Serotin een keurig geproduceerd album afgeleverd, maar zal meer uit de kast moeten halen om indruk te maken.