Ben Abraham heeft negen jaar gewerkt aan zijn debuutplaat Sirens en eerlijk gezegd is het de vraag of dat verstandig was. Een beetje meer urgentie had de plaat aanzienlijk minder laidback gemaakt denk ik. Muzikaal is het allemaal erg soft en veel gitaargetokkel, zacht getik op de drums, een synthesizerriedeltje ertussen en een blokfluitje erbij. Halverwege komt Sara Bareilles, die ooit een hitje had met Love Song, ook nog even langs. De suikerzoete folk romantiek is leuk voor een zwoele zomeravond op het strand of een winteravond bij het haardvuur, maar het had allemaal wel wat minder gemiddeld gekund.

Dertien ballades wordt op den duur wel wat veel en langdradig. De meeste liedjes gaan natuurlijk over de dames en de liefde. Je ziet Ben helemaal zitten met een zwijmelende dame aan zijn zij. Ze kijken elkaar diep in de ogen en Ben zet weer een liedje in, natuurlijk speciaal voor haar. “She is my skin/holding my body/covering my bones” zingt hij haar toe en welke dame wil dat nou niet horen? Gelukkig is Ben gezegend met een mooie stem wat veel goed maakt. Hij heeft qua stemgeluid eenzelfde timbre als Peter Gabriel. Beetje klaaglijk, een mooie snik en zacht brons van kleur. Helaas beschikt hij niet over hetzelfde talent om spannende wereldse muziek te maken. Eerder schaart hij zich bij troubadours als David Gray of Jack Johnson. Ook van die degelijke artiesten die best een warme sound brengen maar vreselijk saai zijn. Bekijk een fragment op Youtube.

Yeasayer maakt het de fans niet makkelijk. Vier jaar na Fragrant World keren de vaandeldragers van de New Weird America-beweging terug met misschien wel de meest concessieloze plaat die ze tot nu hebben gemaakt. De ijle samenzang en hoge falset stemmen geven het geheel een pastoraal sfeertje. Gelet op de titels van de plaat is dat precies wat het trio uit Brooklyn voor ogen had. Met Bijbelse verwijzingen naar Kain, Uma, de dode zee rollen en profetieën. Muzikaal wordt de atmosferische opbouw van hun muziek verder uitgediept, maar dat maakt het er niet gemakkelijker op om de muziek van Yeasayer tot je te nemen.

Het is geen geheim dat sinds zanger Chris Keating meezong op Simian’s Mobile Disco’s Audacity of Huge de twee bands veel inspiratie uit elkaar putten. In die zin is Amen & Goodbye een directe verwijzing naar Simian’s debuut Chemistry is what we are uit 2001. Maar waar die plaat wist te prikkelen en te intrigeren slaat Yeasayer de plank een beetje mis met deze vierde leg. Amen & Goodbye vereist wel heel veel concentratie om hem echt te kunnen waarderen. Dan ontvouwt zich weliswaar een met finesse gemaakte plaat, maar je hebt gewoon niet altijd zin om met je ogen dicht en een koptelefoon op je af te sluiten. En dat is vrees ik de enige manier waarop deze plaat echt tot zijn recht komt. Misschien heeft de band gewoon te lang na zitten denken en zitten schaven aan deze plaat en zijn ze zo ietwat in hun eigen navel weggezonken. Bekijk de single I Am Chemistry op Youtube.