Amer is mijn eerste Giallo-ervaring. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van het genre gehoord. Dario Argento ken ik van de The Three Mothers trilogie, wat niet zoveel weg heeft van wat ik bij Amer heb gezien. De visuele stijl komt me niet helemaal onbekend voor, maar het zijn beelden die ik ken uit de fotografie en experimentele kunstzinnige films uit de jaren 60. Denk bijvoorbeeld aan het werk van de Nederlandse fotograaf Sanne Sannes.

Amer is een drieluik over een meisje dat opgroeit in een oude villa waar het niet pluis is. De film laat drie belangrijke momenten in haar leven zien: de avond dat haar opa sterft, de dag dat haar seksualiteit ontluikt en de dag dat ze als volwassen vrouw terugkeert naar de dan leegstaande villa. In dit laatste deel komen de angsten en gruwelijkheden van de sterfdag van haar opa samen met haar eigen seksualiteitsbeleving. Ik heb horen zeggen dat Amer vrouwonvriendelijk zou zijn omdat geweld en seksueel genot met elkaar samensmelten. Ik ben haar daar niet mee eens, de film is als een droom als een fantasie en predikt absoluut geen geweld tegen vrouwen. Bovendien staat het seksueel genot van de vrouw centraal in Amer. Dat is een zeldzaamheid in de erotische film en iets wat veel vrouwen graag vaker zien.

Mijn maagdelijke blik mist de verwijzingen naar het oorspronkelijke genre, maar zorgt wel dat ik keer op keer verrast word. Doordat Amer al je zintuigen aanspreekt wordt je hypersensitief waardoor je de film niet zozeer ziet dan wel ervaart. De gewoonste geluiden worden bijzonder, leer en kant komen tot leven en de meest gruwelijke scènes zijn ook het meest erotisch. Amer is een spel met spanningen en prikkelingen op verschillende niveaus wat constant verbluft. Een puur op esthetiek gebouwde film van ongewone schoonheid. Een film die je op groot scherm moet zien.

Het Frans-Belgische duo Cattet en Forzani nemen het Giallo genre niet voor het eerst bij de hand. Hiervoor maakten zij al tal van korte films met dezelfde thema’s en beeldtaal. Heb je Amer gemist? Op youtube zijn een aantal van hun korte films te vinden, zoals Chambre Jaune.

In de eerste tien minuten van de film wordt er zonder omhaal een situatie gecreëerd waarin van alles kan gebeuren. In klare taal krijgt Andre te horen dat hij ongeneeslijk ziek is en nog maar 3 maanden te leven heeft. Zijn enige hoop is een obscuur medisch experiment in een afgelegen aftandse kliniek. Een groep van zo’n tien patiënten laat zich daar opsluiten voor een weekend om een onbekende drugs te testen. Een ijzige zuster instrueert hen als een stewardess wat de huisregels zijn: Geen telefoons, niet naar buiten en als je vreemde dingen ziet ligt dat aan de medicatie. Ook legt ze nogmaals fijnzinnig uit dat de mogelijke bijwerkingen van het experiment, zoals de dood, voor eigen risico zijn. Een basis waarop je fantasie op hol slaat. Martelpraktijken? Fringe Science? Orgaansmokkel?

Niks van het al. Het verhaal in Diagnosis Death is flinterdun en zou misschien nog net goed zijn voor een aflevering van Ghost Whisperer. Nogal een teleurstelling dus. De grappige en goed neergezette karakters in de film maken het enigszins goed, vandaar toch een kleine drie sterren. Zuster Bates is zo strak als een gespannen elastiekje, Dr Cruise is geheel in haar ban, ontzettend wazig en tactloos en Andre en Julliet, een medepatiënt, vormen een goed duo. Drie rollen worden dan ook gespeeld door de crew van Flight of the Conchords. Wat ik niet ken, maar wat ontzettend leuk schijnt te zijn. De onderkoelde Zuster Bates blijft mijn favoriet, vooral als ze het dopje van een injectienaald haalt...

De 14 jarige So-jin is verdwenen, haar oudere zus Hee-jin gaat naar haar opzoek. Langzaam ontrafelt er een grimmig spookverhaal waarin het spel tussen de werkelijke geest en wat mensen zelf zien in de geest centraal staat. Niemand lijkt Hee-jin daadwerkelijk te willen helpen So-jin terug te vinden. Haar moeder is godsdienstfanaat en bidt alleen maar, de politie blijft na 3 moorden geloven dat ze gewoon is weggelopen en de buurvrouwen zijn enkel bang voor wat hun te wachten staat. Hee-jin is de enige die haar verstand gebruikt en zich niet laat gek maken, maar hoelang houdt ze dat vol?

Door te focussen op de personages en niet op So-jin en haar moorden, ontstaat er een mooi spel tussen hoe mensen de vreemde gebeurtenissen ervaren en wat er werkelijk aan de hand is. Maar door So-jin op de achtergrond te laten ontbreekt er wel iets van een spanningsboog waardoor je op je puntje van je stoel blijft zitten. De film heeft iets te veel scenes van mensen die iets engs horen en dan angstig door het huis sluipen. So-jin, of de geest die haar bezit, wordt ook nergens echt eng. De kijker moet vooral afgaan op de angst die de buurvrouwen voor haar hebben.

Maar de film blijft de moeite waard. De wreedheden en de symboliek zijn wat je van een Zuid Koreaanse horror kan verwachten: onheilspellend en bizar. De personages zijn goed gekozen en Zuid Koreaans mag van mij uitgeroepen worden tot de beste taal voor horrorfilms.

De suspence in Posessed laat het misschien af en toe afweten, maar het is wel en horror die je de spiegel voorhoudt. Yong-Joo Lee roept met deze film de vraag op wie nu eigenlijk bezeten is. De godsdienstwaanzinnige moeder, de 'ik geloof het niet' agent en de bijgelovige buurvrouwen komen allemaal in aanmerking. Voor hun loopt de film dan ook niet goed af.

Salvage is fijne huis-, tuin- en keukenhorror. Het script is geschreven door Colin O'Donnell, die zijn achtergrond heeft in soap operas. Het is daarom misschien niet verwonderlijk dat in Salvage een flinke dosis familiedrama aanwezig is. De relaties tussen ontaarde moeder Beth, haar getrouwde minnaar Kieran en de recalcitrante puber Jodie vormen de achtergrond van dit horrorverhaal. Beth en Kieran zitten thuis, Jodie zit na een heftige ruzie met haar moeder bij de overburen en buiten loert een onbekend gevaar: iets of iemand laat een spoor van vernieling en bloederige lichamen achter. De elektriciteit valt uit en soldaten nemen hun posities in. Maar wat komt het leger eigenlijk doen?

De film volgt Beth in haar pogingen haar dochter te bereiken. Buiten staat haar een zekere dood te wachten, maar binnen is het ook niet veilig. Net als voor Beth is het voor de kijker lang onduidelijk waar we mee te maken hebben. Het lukt regisseur Lawrance Gough de spanning op te bouwen zonder het gevaar zelf in beeld te brengen. Maar als Beth, Keiran en Jodie uiteindelijk oog in oog staan met het monster voldoet deze niet aan de verwachtingen. Ik heb nog nooit een vrouw met zoveel gemak een gruwelijk gevaar zien verslaan.



Salvage is het filmdebuut van Gough, hij maakte de film met een extreem laag budget en in hele korte tijd. Ook dat is te zien aan de film. De scènes zien er soms te bedacht uit, zoals wanneer Beth zich verstopt in een berg bladeren en je alleen nog haar oog ziet. Geldgebrek zal ook de reden zijn voor het ietwat armzalige monster. Maar de do-it-yourselfstijl heeft zeker ook een bepaalde charme; het draagt bij aan dat algehele huis-, tuin- en keuken-gevoel. Lekker gezellig griezelen, niks meer, niks minder.

Mermaid geeft een inkijkje in het leven van een eenzaam wereldvreemd meisje met een eigenzinnige blik op de werkelijkheid. Alisa groeit op in een huisje aan de eeuwig onrustige zwarte zee. Met een moeder die enkel oog heeft voor mannen en een oma die alleen geïnteresseerd lijkt in haar sieraden is er weinig plek voor de wensen en dromen van het kleine meisje. Alisa trekt zich terug in haar eigen fantasiewereld waar van alles mogelijk is. Ze is overtuigd dat ze dingen kan laten gebeuren door het maar heel hard te willen. Maar haar diepste wensen, ballerina worden en de terugkomst van haar vader, blijven buiten haar bereik.

Melikyan laat een rouw en meedogenloos Rusland zien. Nadat een storm het huis aan zee verwoest verhuist het gezin naar Moskou. Zoals de onstuimige zee en de harde wind het leven aan de kust domineren, overschaduwen schreeuwerige reclames het leven in Moskou. Alisa is Moskou snel zat, totdat ze verliefd wordt op de egocentrische Sasha.

De charme van Mermaid is grotendeels te danken aan het innemende meisje Alisa. Ze lijkt zo uit een magisch sprookje te zijn gestapt. Maar eerder uit een grimmig maar opgewekt Tim Burton-sprookje dan eentje met prinsessen en toverfeeën. Met haar eigenzinnigheid en ijzersterke wil geeft ze de wereld om haar heen vorm.

De film lijkt alle elementen te hebben voor een prachtig sprookje. Mooie beelden, knappe balans tussen werkelijkheid en fantasie en een hoofdpersoon die je in je hart sluit. Waarom het toch niet helemaal uit de verf komt ligt aan de opbouw van het verhaal. In het begin bestaat het verhaal uit anekdotes uit het leven van Alisa. Maar zodra ze Sasha ontmoet volgt de film de verhaallijn van de relatie tussen Sasha en Alisa. In plaats van de wereld te zien door Alisa’s ogen kijk je ineens naar een romantisch verhaal tussen twee onaangepaste figuren. Deze twee vertelstijlen botsen in Mermaid en leiden naar een teleurstellend einde.