Een zombie-epidemie die ontstaat via het doorgeven van besmette woorden, dié hadden we nog niet in onze verzameling. De premisse van Pontypool is zó bizar en origineel, dat je regisseur McDonald een paar losse eindjes en een wel heel raadselachtige scène, na de aftiteling, met gemak vergeeft. De aan lager wal geraakte dj Grant Mazzy maakt een doorstart in een klein radiostation in het Canadese plaatsje Pontypool. En al meteen tijdens zijn allereerste uitzending breekt de pleuris uit: berichten komen binnen van angry mobs die de praktijk van de huisarts belegeren, evenals ooggetuigenverslagen over naasten die elkaar op afschuwelijke wijze vermoorden. Onderwijl rukt de waanzinnige menigte op naar het radiostation. Het is aan Mazzie en zijn producer om de epidemie te stoppen via het middel dat hij het beste kent: de taal.

De film, die zich compleet in het radiostation afspeelt (van wat er buiten plaatsvindt, horen we alleen de uiterst suggestieve verslagen) wordt vrijwel in zijn geheel gedragen door een geweldige Stephen McHattie als Mazzy. Het is lang geleden dat we zo’n prachtige doorgroefde kop met zoveel expressie en zo’n fantastische stem zagen - waarom zien en horen we niet meer van die man? Het intelligente scenario daagt uit om na te denken over wat taal nu precies is en welke rol ze speelt in ons leven, en roept enkele interessante vragen op: zijn media de oorzaak van bepaalde catastrofes, of zijn ze juist in staat die op te lossen? Maar voor u denkt dat deze film te cerebraal is: hij is óók bloedspannend, en goed getimede horroreffecten worden niet geschuwd. Maar nogmaals: wát betekent die scène na de aftiteling? Ik ben benieuwd naar úw theorie.

Voor meer strips van Hallie Lama zie zijn site Walhallie.

Amer is mijn eerste Giallo-ervaring. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van het genre gehoord. Dario Argento ken ik van de The Three Mothers trilogie, wat niet zoveel weg heeft van wat ik bij Amer heb gezien. De visuele stijl komt me niet helemaal onbekend voor, maar het zijn beelden die ik ken uit de fotografie en experimentele kunstzinnige films uit de jaren 60. Denk bijvoorbeeld aan het werk van de Nederlandse fotograaf Sanne Sannes.

Amer is een drieluik over een meisje dat opgroeit in een oude villa waar het niet pluis is. De film laat drie belangrijke momenten in haar leven zien: de avond dat haar opa sterft, de dag dat haar seksualiteit ontluikt en de dag dat ze als volwassen vrouw terugkeert naar de dan leegstaande villa. In dit laatste deel komen de angsten en gruwelijkheden van de sterfdag van haar opa samen met haar eigen seksualiteitsbeleving. Ik heb horen zeggen dat Amer vrouwonvriendelijk zou zijn omdat geweld en seksueel genot met elkaar samensmelten. Ik ben haar daar niet mee eens, de film is als een droom als een fantasie en predikt absoluut geen geweld tegen vrouwen. Bovendien staat het seksueel genot van de vrouw centraal in Amer. Dat is een zeldzaamheid in de erotische film en iets wat veel vrouwen graag vaker zien.

Mijn maagdelijke blik mist de verwijzingen naar het oorspronkelijke genre, maar zorgt wel dat ik keer op keer verrast word. Doordat Amer al je zintuigen aanspreekt wordt je hypersensitief waardoor je de film niet zozeer ziet dan wel ervaart. De gewoonste geluiden worden bijzonder, leer en kant komen tot leven en de meest gruwelijke scènes zijn ook het meest erotisch. Amer is een spel met spanningen en prikkelingen op verschillende niveaus wat constant verbluft. Een puur op esthetiek gebouwde film van ongewone schoonheid. Een film die je op groot scherm moet zien.

Het Frans-Belgische duo Cattet en Forzani nemen het Giallo genre niet voor het eerst bij de hand. Hiervoor maakten zij al tal van korte films met dezelfde thema’s en beeldtaal. Heb je Amer gemist? Op youtube zijn een aantal van hun korte films te vinden, zoals Chambre Jaune.