Het staat buiten kijf dat Best Worst Movie tien keer beter is dan Troll 2, de film die deze documentaire als onderwerp heeft. Filmmaker Michael Stephenson maakte als tiener zijn speelfilmdebuut in Troll 2. Twintig jaar na de productie van wat gerust een van de meest vervreemdende films aller tijden genoemd mag worden blijkt Stephensons jeugdzonde een heuse culthit te zijn.

De documentaire volgt de leden van de cast en dan met name de goedlachse tandarts George Hardy, die in de film de vader van het gezin speelt. Aan het begin van de documentaire blijkt dat de acteurs zich schamen voor hun aandeel in de door de Italiaanse filmregisseur Claudio Fragasso vervaardigde rolprent waarin een Amerikaans gezin tijdens een vakantiereisje een klein dorpje aandoet met de naam Nilbog (wat Goblin achterstevoren geschreven is), en al snel slachtoffer dreigt te worden van een stel vegetarische goblins die mensen in planten doen veranderen alvorens ze op te eten.

Kunt u het nog volgen? Fijn.

Troll 2 (die overigens niets te maken heeft met de film Troll uit 1986) is zo'n film die eigenlijk in de vergetelheid had moeten geraken, maar door een vreemde speling van het lot een trouwe groep fans heeft gekregen die ieder jaar in aantal lijkt toe te nemen. Tandarts Hardy geniet dan ook zichtbaar van de Q&A's na vertoningen in steden als New York, Chicago en Toronto. De fans van Troll 2 doen in gekte overigens niet onder voor fanatieke followers van The Force, maar dat terzijde.

Waanvoorstellingen
Schrijnend wordt het als Hardy en Stephenson een bezoek brengen aan de actrice Margo Prey, die in de film de moeder van het gezin speelt. Ze verzorgt nu haar eigen moeder en hoopt ooit nog wel eens in de filmwereld door te breken. Het gelaat van de vrouw is duidelijk verfraaid door een plastic chirurg maar ziet er zo plastic uit, dat ze in Troll 3 zonder make-up zo een vegetarische goblin neer kan zetten. Dat de vrouw ze niet meer op een rijtje heeft wordt duidelijk wanneer ze beweert dat Troll 2 eenzelfde kwaliteitsfilm is als de klassieker Casablanca: 'Beide films gaan over mensen!' beweert de actrice.

Wie ook leeft met waanvoorstellingen is Fragasso. De regisseur is in eerste instantie blij verheugd dat zijn film na twintig jaar zo populair blijkt. Hij ziet Troll 2 als een miskend meesterwerk en verbaast zich dan ook dat het publiek in de zaal dubbel ligt van het lachen om de 'serieus bedoelde delen' uit de film. Kennelijk zijn de regisseur en de scenariste, die de film schreef omdat ze zich ergerde aan vegetariërs, de enigen die de diepere lagen van Troll 2 op waarde weten te schatten. Wanneer de acteurs tijdens de Q&A de draak steken met zijn gebroken Engels en zijn cinematografische kindje belachelijk maken, roept Fragasso vanuit het publiek dat ze er niets van begrepen hebben.

Flossen
Best Worst Movie is een film die prachtig laat zien hoe een C-film de levens van zowel de makers als een select groepje liefhebbers heeft veranderd. En dat roem maar betrekkelijk is. Als Hardy en de cast naar Engeland afreizen voor een beurs in memorabilia, blijkt bijna niemand van Troll 2 gehoord te hebben. Dit irriteert Hardy duidelijk, die gedurende de documentaire steeds meer is gaan geloven in de niet bestaande kracht van de enige film waarin hij ooit een hoofdrol vertolkte. 'Moet je die tanden zien. Ik garandeer je dat slechts 5% van deze lui hier flossen!' roept de tandarts gefrustreerd uit als hij de bezoekers van de beurs gadeslaat.

Een viewing van Troll 2 kan ik u niet aanraden, maar deze documentaire des te meer. Kijkgenot verzekerd. Aan het einde van Best Worst Movie wordt aangekondigd dat de makers van Troll 2 een sequel overwegen, getiteld: Troll 2, part two. Als die film er ooit komt, voorspel ik een dankbaar onderwerp voor een boeiende documentaire over 20 jaar.



Zin in meer? Bekijk de trailer van Troll 2 maar eens:

Hoe old school wilt u uw horrorfilms hebben? Ti West, levert inderdaad, zoals de festivalkrant zegt, de ‘beste jaren 80-slasher die nooit werd gemaakt’, al is de term slasher hier misleidend. De titel van deze film dekt de lading stukken beter: hier geen maniakale bijlmoordenaars die op bloederige wijze amok maken met keurig één willoos slachtoffer per kwartier, maar een babysitter die onder valse voorwendselen tijdens een maanverduistering naar een afgelegen huis wordt gelokt. Och, bezat zij maar de kennis die wíj allen hebben na het zien van talloze dergelijke films… West bouwt de spanning in zijn film langzaam op voor de grande finale losbarst en neemt de tijd om zijn protagoniste te introduceren, zodat we met haar mee kunnen leven - in die zin doet The House of the Devil wél denken aan die moeder van alle jaren-80-slashers, Halloween.

West, die sinds zijn goedbedoelde maar amateuristische debuutfilm The Roost een enorme sprong voorwaarts heeft gemaakt, spreidt een oprechte liefde voor en grote kennis van jaren-80-horror ten toon; dus géén postmodernistische grapjes of CGI, maar wél een uitstekend oog voor detail in mode, haardracht en muziek (Thomas Dolby!), en een aftiteling die in al zijn simpelheid herinneringen oproept aan de televisiefilms en -series uit die tijd. Maar dat zou allemaal tevergeefse moeite zijn als de film zelf niet scary as hell was. En in dat opzicht wordt de kijker uitstekend bediend: in het begin van de film zit een schrikmoment dat nog lang zal heugen, omdat West zijn mokerslag als een tweetrapsraket brengt. De uiteindelijke confrontatie tussen goed en kwaad is weliswaar meeslepend, maar haalt het niet bij dat ene, goed getimede moment. Maar het is dan ook een moment waar veel horrorregisseurs een arm of een been voor zouden geven.

Een van de charmes van een filmfestival is dat je samen met je vrienden een reeks films gaat kijken om die daarna in het festivalcafe te bespreken. Nu was ik niet zo te spreken over de Bollywood-film No Smoking, (zie mijn recensie over deze flick) maar mijn twee mede festivalbezoekers, de stripmakers Paul Stellingwerf en Matt Baay, dachten daar anders over.

Na No Smoking vond dan ook de volgende conversatie plaats:

Matt: Ik vond hem mysterieus, leuk en niet voorspelbaar. Ik vond hem goed, een aanrader!

Mike: Ja? Vond je hem niet te lang?

Matt: Het was een zit, maar dat geeft niet.

Mike: En Paul, wat vond jij ervan dan?

Paul: Ik vond hem gewoon leuk, vermakelijk.

Mike: Ik had echt zoiets van halverwege de film, gaat dit nog lang duren...?

Matt: Ik heb hem 'een goed' gegeven.

Paul: Ik ook.

Mike: Echt? Jullie hebben allebei 'een goed' gegeven.... Ik heb hem een 'ZoZo' gegeven

Paul: Het zag er gelikt uit, het sfeertje was cool...

Matt: En mooie specialeffects ook!

Mike: "Het sfeertje was cool." Hmmm, en je vond hem niet te lang duren?

Paul: Nou, ik vond hem wel iets aan de lange kant, laat ik het zo zeggen.

Mike: En je houdt wel van Bollywood-muziek?

Paul: (Met ironische blik) Fantastisch!

Mike: Je inner gay person is er wel door losgekomen?

Matt: Er zat muziek in!

Mike: Ja, het was een soort Mamma Mia, maar dan voor rokers.

Matt: Ja. 'Oebe oebe dade!!!'

Paul lacht.

Matt: Ik moet zeggen, ik kreeg wel zin in een sigaretje halverwege de film.

Paul en Mike lachen.

Matt nu ook.

Mike: Halverwege snapte ik er niets meer van. Waar zijn we nu? Of is het weer een nieuwe droom? En hoe zat het met die nazi's?

Paul: Dat was wel fucked up, ja.

Matt: Ja, maar dat verklaarde hij zelf. Het was gewoon zo'n mind trip waar niemand naartoe wilde, als laatste redmiddel om iemand te laten stoppen met roken. Eerst dwing je iemand en als dat niet werkt, ga je gewoon nog verder. Dat zei hij in het gesprek.

Paul: Ja, je moet gewoon opletten. Bollywood voor dummies eigenlijk. Het komt nog een keer terug.

Mike: De film boeide me te weinig om het allemaal te blijven volgen.

Matt: En dat vrouwtje was ook lekker!

Daar waren we het dan wel weer over eens. Inmiddels was het tijd voor de volgende film.