Mermaid geeft een inkijkje in het leven van een eenzaam wereldvreemd meisje met een eigenzinnige blik op de werkelijkheid. Alisa groeit op in een huisje aan de eeuwig onrustige zwarte zee. Met een moeder die enkel oog heeft voor mannen en een oma die alleen geïnteresseerd lijkt in haar sieraden is er weinig plek voor de wensen en dromen van het kleine meisje. Alisa trekt zich terug in haar eigen fantasiewereld waar van alles mogelijk is. Ze is overtuigd dat ze dingen kan laten gebeuren door het maar heel hard te willen. Maar haar diepste wensen, ballerina worden en de terugkomst van haar vader, blijven buiten haar bereik.

Melikyan laat een rouw en meedogenloos Rusland zien. Nadat een storm het huis aan zee verwoest verhuist het gezin naar Moskou. Zoals de onstuimige zee en de harde wind het leven aan de kust domineren, overschaduwen schreeuwerige reclames het leven in Moskou. Alisa is Moskou snel zat, totdat ze verliefd wordt op de egocentrische Sasha.

De charme van Mermaid is grotendeels te danken aan het innemende meisje Alisa. Ze lijkt zo uit een magisch sprookje te zijn gestapt. Maar eerder uit een grimmig maar opgewekt Tim Burton-sprookje dan eentje met prinsessen en toverfeeën. Met haar eigenzinnigheid en ijzersterke wil geeft ze de wereld om haar heen vorm.

De film lijkt alle elementen te hebben voor een prachtig sprookje. Mooie beelden, knappe balans tussen werkelijkheid en fantasie en een hoofdpersoon die je in je hart sluit. Waarom het toch niet helemaal uit de verf komt ligt aan de opbouw van het verhaal. In het begin bestaat het verhaal uit anekdotes uit het leven van Alisa. Maar zodra ze Sasha ontmoet volgt de film de verhaallijn van de relatie tussen Sasha en Alisa. In plaats van de wereld te zien door Alisa’s ogen kijk je ineens naar een romantisch verhaal tussen twee onaangepaste figuren. Deze twee vertelstijlen botsen in Mermaid en leiden naar een teleurstellend einde.

Eén ding heeft regisseur Sanders goed begrepen: als je een spoof maakt, moet je dat uit liefde voor het genre doen, en niet uit cynisch opportunisme, zoals de makers van Scary Movie en soortgenoten. Werkelijk álles klopt aan Black Dynamite, van de vette, funky soundtrack en de idiote interieurs tot de koppen van de acteurs; het ís jaren-70-blaxploitation. Maar het is een spoof, en dus hangen er microfoons in beeld, wordt er vakkundig slecht geacteerd en is een consistent plot dankbaar afwezig. Ja, dat is soms flauw, maar voor elke voor de hand liggende grap krijg je twee briljante vondsten terug. Zo wordt het Witte Huis in rasecht nigga slang omgedoopt tot The Honky House. En wanneer onze zwarte wreker Black Dynamite (een geweldig onderkoelde rol van spierbundel annex droogkloot Michael Jai White) poolshoogte neemt in een kinderopvangtehuis waar ‘The Honkey’ drugs dealt, treft hij daar tienjarigen die in cold turkey manisch op hun aderen aan het kloppen zijn. Briljante gekte, en met grote liefde gemaakt.

Als het geheim van een goed shorts-programma is dat je sterk begint, waarna je rust inlast met een paar niemendalletjes om vervolgens uit te luiden met een allesverpletterende finale, dan is European Fantastic Shorts #1 geslaagd te noemen. De Deense Alien-spoof E.T.A. en de Britse zwarte komedie One of Those Days, waarin brave borst Derek Jacobi zich op de Dag des Oordeels geconfronteerd ziet met een bureaucratische hellegang, beloven veel goeds. Maar wat doet de korte Ierse oorlogsfilm The German op het festival, en wat moeten we met het lelijk geanimeerde en mateloos flauwe Uncle uit Polen?

Het blijkt - via het sympathieke The Man Inside - slechts de opmaat naar de briljante grande finale: het Franse Logorama, een combinatie van gangstermovie en rampenfilm in een setting van louter (voornamelijk Amerikaanse) logo’s, beeldmerken en character trademarks. Je komt ogen tekort om alles en iedereen thuis te brengen. De politiemacht bestaat uit Michelin-mannetjes, de zoo wordt bewoond door ‘Franse krokodillen’ (Lacoste, uiteraard) en de big bad motherfucker van dienst is een gewetenloze Ronald McDonald, die niet op een dode omstander meer of minder kijkt wanneer hij zich, achternagezeten door Bibendum en co, een weg naar de vrijheid baant. Wanneer Mr. Peanut, beeldmerk en mascotte van voedselfabrikant Planters, door zijn kop wordt geschoten, spatten er geen hersens tegen de muur, maar rolt er een pinda uit. Onbetaalbaar, en de beste kanshebber voor de Zilveren Méliès voor de beste korte fantastische film tot nog toe.

Het komt wel eens voor dat je dankbaar een bioscoopzaal verlaat en dan niet omdat een draak van een film eindelijk geëindigd is, maar juist omdat je een cinematografisch hoogstandje hebt ervaren dat je niet snel meer vergeet. Fantastic Mr. Fox is zo'n film en tot nu toe de leukste flick die ik op de 26ste editie van het Imagine Filmfestival zag.

Mr. Fox (met de stem van George Clooney) heeft Mrs. Fox (Meryl Streep) beloofd nooit meer kippen te stelen, maar kan de verleiding om de drie boeren Boggis, Bunce en Bean een hak te zetten niet weerstaan. Een vos verliest immers zijn haren maar nooit zijn streken en moet zijn instincten volgen, ook al heeft hij een vrouw, zoontje en een respectabele baan bij een krant. Het gevolg van zijn plagerijtjes is een klopjacht op het gezin van Mr. Fox en bijkans de hele dierengemeenschap. Gelukkig is deze vos niet voor een gat te vangen.

Eigengereid
Ik heb een zwak voor de films van Wes Anderson. The Royal Tenenbaums uit 2001, maar vooral The Life Aquatic with Steve Zissou uit 2004 vond ik fantastische films vol verbeeldingskracht en bijzondere personages. De eigengereide maar charmante Mr. Fox past dan ook prima thuis in de rij van personages die Anderson eerder op het witte doek bracht.

Anderson regisseerde voor het eerst een stop-motion animatie met poppen en maakte een van de beste animatiefilms sinds jaren. De charme van stop-motion is dat de animatie soms juist wat schokkerig verloopt. Fantastic Mr. Fox toont ouderwets handwerk in prachtige, sfeervolle decors en is een verademing tussen alle strak berekende computeranimatiefilms die in de mode zijn.

Beestenboel
Fantastic Mr. Fox is gebaseerd op het gelijknamige boek van Roald Dahl. Niet verbazingwekkend dus dat we een smakelijk verhaal met goed doordachte personages krijgen voorgeschoteld. Ondanks het feit dat de dieren zich deels als mensen gedragen, aangekleed rondlopen en beroepen als journalist en advocaat vervullen, wordt het feit dat het hier om beesten gaat niet ontkent: als Mr. Fox zijn bord leeg eet doet hij dat schrokkend, zoals je dat van een vos mag verwachten. Als hij en zijn advocaat Das (Bill Murray) ruzie hebben staan ze blazend en met krabbelende poten tegenover elkaar.

Saillant detal: De soundtrack bevat klassiekers van The Beach Boys en The Rolling Stones.

Vrijdagavond vond de enige vertoning van Fantastic Mr. Fox plaats op Imagine. Gelukkig is de film vanaf 29 april op de reguliere bioscoopdoeken te zien.

Onderstaande promotievideo laat iets zien van wat er allemaal bij het maken van een een stop-motion animatiefilm komt kijken. Extra bonus voor de fans: u ziet George Clooney in het gras rollen!