‘Het is vreselijk moeilijk om een goede openingsfilm te vinden,’ aldus artistiek directeur Phil van Tongeren in verweer tegen het feit dat Mary And Max al bleek te hebben gedraaid op het International Film Festival Breda. Er zijn eigenlijk ook veel te veel filmfestivals in dit kikkerlandje, en distributeurs hebben het voor het kiezen. Maar Van Tongeren kan gerust zijn; niet alleen was de screening die ik in Breda zag slechts bezocht door een handjevol mensen (en gingen de eerste minuten van die vertoning ook nog eens de mist in door het gebruik van een verkeerde projectorlens), het is een film die je zonder moeite een tweede keer kunt zien, en een derde en een vierde keer.

Mary And Max is een compromisloze film, die door zijn combinatie van ouderwetse claymation, uiterst volwassen onderwerpen en inktzwarte humor niet gauw buiten festivals vertoond zal worden; een Pixar-familiefilm is het allerminst. Want wanneer zag u voor het laatst een ‘kleipoppetjesfilm’ die onderwerpen als Asperger, jeugdtrauma’s en agorafobie behandelt, waarin de personages zó tevergeefs tegen de klippen op het geluk zoeken? Een film, zonder eenduidige happy ending, waarin zelfmoord altijd nog een optie is en lobotomie aan de orde van de dag? Tussen alle tragiek, melodrama en lachsalvo’s in toont de film daarnaast zó veel oog voor details (zoals een Australische postzegel met de beeltenis van Dame Edna Everage - alter ego van verteller Barry Humphries - of een transistorradio die ‘Amazing Mono’ als handelsmerk voert) dat je heel goed op moet letten om al die vondsten mee te krijgen - of hem gewoon een tweede keer moet gaan zien, alleen al vanwege al die details.

Mary And Max ontroert tot op het bot zonder sentimenteel te worden. Veel van die ontroering komt voort uit de krachtige karakters die werden ontworpen door regisseur Adam Elliot (die vijf jaar aan de film werkte): wanneer de autistische Max een angstaanval krijgt, werken zijn trillende gelaatstrekken en toenemende paniek even komisch als aangrijpend. Tel daarbij op dat Elliot over de stemmen van getalenteerde acteurs als Philip Seymour Hoffman (Max) en Toni Collette (Mary) beschikte, en u weet: deze film is een one-off.

Het wordt moeilijk om de komende jaren een even gedurfde en verrassende openingsfilm als deze te programmeren. En dat geldt waarschijnlijk niet alleen voor Imagine.

The Wild Hunt speelt in de wereld van Live Action Role Playing. U weet wel, van die kantoorpikken en studenten die zich in het weekend verkleden als vikingen, ridders en elfjes om onderling strijd te voeren alsof ze weer in de Middeleeuwen leven - al dragen de ridders in deze fantasieversie zwaarden van piepschuim en verloopt de strijd volgens strakke regels.

Barbaren
Eriks vriendinnetje Evelyn (Kaniehtiio Horn) is in die fantasiewereld een prinses, maar hij moet niets van die fantasiewereld hebben. Als hun relatie moeilijk verloopt en hij vreest haar aan een barbaar of een elfje te verliezen, besluit hij haar achterna te reizen en met haar in de LARP-wereld te praten. Maar dan zul je net zien dat ze 'ontvoerd' blijkt te zijn door een stel barbaren. Om haar hart terug te winnen sluit Erik (Ricky Mabe) zich schoorvoetend aan bij zijn broer, de leider van de vikingen.



In het begin is het fijn lachen om die rare verklede dwaallichten in fantasiekleding, die met veel bravoure de krachten van dondergod Thor aanroepen en als kleine kinderen ruzie maken over wie volgens de regels is gedood in de strijd en wie niet. Toch wordt de toeschouwer - net als Erik - langzaam in de verhaalwereld gezogen en leeft mee met de reddingspoging de prinses uit de klauwen van de barbaren te redden.

Bloedbad
De euforie van de overwinning is echter van korte duur, want het spel escaleert onherroepelijk als er op het slachtveld echte doden vallen. Dan blijkt ook dat de heldhaftigheid van de grootste schreeuwer van het stel, Eriks broer, uit schuimrubber bestaat en dat middeleeuwse barbaarsheden makkelijk de kop op steken als de spelregels worden genegeerd.

De wending in het verhaal is niet verrassend te noemen, toch is The Wild Hunt van Alexandre Franchi een onderhoudende film, mede dankzij het solide spel van Ricky Mabe en Kaniehtiio Horn. De Oscar voor overacting gaat naar Mark Antony Krupa (bij zijn vrienden ook wel bekend als leider van de vikingen) wiens rollenspel al snel op de zenuwen begint te werken. Thor zou er in ieder geval niets van moeten hebben.