In de eerste tien minuten van de film wordt er zonder omhaal een situatie gecreëerd waarin van alles kan gebeuren. In klare taal krijgt Andre te horen dat hij ongeneeslijk ziek is en nog maar 3 maanden te leven heeft. Zijn enige hoop is een obscuur medisch experiment in een afgelegen aftandse kliniek. Een groep van zo’n tien patiënten laat zich daar opsluiten voor een weekend om een onbekende drugs te testen. Een ijzige zuster instrueert hen als een stewardess wat de huisregels zijn: Geen telefoons, niet naar buiten en als je vreemde dingen ziet ligt dat aan de medicatie. Ook legt ze nogmaals fijnzinnig uit dat de mogelijke bijwerkingen van het experiment, zoals de dood, voor eigen risico zijn. Een basis waarop je fantasie op hol slaat. Martelpraktijken? Fringe Science? Orgaansmokkel?

Niks van het al. Het verhaal in Diagnosis Death is flinterdun en zou misschien nog net goed zijn voor een aflevering van Ghost Whisperer. Nogal een teleurstelling dus. De grappige en goed neergezette karakters in de film maken het enigszins goed, vandaar toch een kleine drie sterren. Zuster Bates is zo strak als een gespannen elastiekje, Dr Cruise is geheel in haar ban, ontzettend wazig en tactloos en Andre en Julliet, een medepatiënt, vormen een goed duo. Drie rollen worden dan ook gespeeld door de crew van Flight of the Conchords. Wat ik niet ken, maar wat ontzettend leuk schijnt te zijn. De onderkoelde Zuster Bates blijft mijn favoriet, vooral als ze het dopje van een injectienaald haalt...