Eén ding heeft regisseur Sanders goed begrepen: als je een spoof maakt, moet je dat uit liefde voor het genre doen, en niet uit cynisch opportunisme, zoals de makers van Scary Movie en soortgenoten. Werkelijk álles klopt aan Black Dynamite, van de vette, funky soundtrack en de idiote interieurs tot de koppen van de acteurs; het ís jaren-70-blaxploitation. Maar het is een spoof, en dus hangen er microfoons in beeld, wordt er vakkundig slecht geacteerd en is een consistent plot dankbaar afwezig. Ja, dat is soms flauw, maar voor elke voor de hand liggende grap krijg je twee briljante vondsten terug. Zo wordt het Witte Huis in rasecht nigga slang omgedoopt tot The Honky House. En wanneer onze zwarte wreker Black Dynamite (een geweldig onderkoelde rol van spierbundel annex droogkloot Michael Jai White) poolshoogte neemt in een kinderopvangtehuis waar ‘The Honkey’ drugs dealt, treft hij daar tienjarigen die in cold turkey manisch op hun aderen aan het kloppen zijn. Briljante gekte, en met grote liefde gemaakt.