Ofwel Joheunnom nabbeunnom isanghannom op zijn Koreaans, en dat heeft ook wel wat.

Al was er dan geen echte openingsavond met genodigden, Joheunnom nabbeunnom isanghannom figureerde als een soort van openingsfilm. Wat er op neer kwam dat vóór vertoning festivaldirecteur Phil van Tongeren vanachter een katheder het publiek verwelkomde, zijn medewerkers bedankte en uitlegde dat wegens een halvering van de subsidie van het VSB Fonds de openingsavond en de catalogus moesten sneuvelen (en dan hebben we het nog niet eens over het feit dat de pers ‘s avonds gewoon voor zijn kaartjes moet betalen - schande! opstand! revolutie!! omverwerping van Tuschinski!!!). 25 jaar AFFF/Imagine had een feestje moeten worden, maar er viel minder te vieren dan gepland.

Naast de ordinaire kreditcrisis zijn er volgend jaar ook andere problemen voor Imagine: direct na het festival moet de organisatie op zoek naar een nieuwe locatie en een nieuwe vorm, want Amsterdam kampt met een tekort aan doeken, aldus de directeur. Die overigens met geen woord sprak over het achterwege blijven dit jaar van de Lifetime Achievement Award. Wederom die vermaledijde crisis, of was er gewoon geen interessante gast met staat van dienst te vinden die hem verdiende, ook al zou het dit keer dan geen Burton of Gilliam zijn?

Maar gelukkig was daar de film. In Zuid-Korea nog geen crisis, gezien het budget waarmee Joheunnom nabbeunnom isanghannom gemaakt lijkt te zijn. De film is, u raadde het al, een Aziatische hervertelling van Sergio Leone’s The Good, The Bad and The Ugly, tot en met de shootout in de laatste scène. Leone maakte een meesterwerk, Ji-woon Kim niet, maar laten we niet moeilijk doen, want een vermakelijk visueel spektakel is het wel.

Vijf partijen (onder wie Koreanen, Chinezen en Japanners) zitten achter een schatkaart aan, die per ongeluk in de handen van The Weird is beland. Twee uur lang vindt er een stoelendans plaats - qua plot gebeurt er niet veel méér dan dat - maar die dans ziet er prachtig uit, vanaf de openingscredits en de overval op de trein tot de massale achtervolging aan het eind. Gooi een beetje Peckinpah, wat Mad Max, veel kogels en veel idiote humor in de mix, voeg daar een schurk aan toe (zie foto) die de slechtheid van Lee van Cleefs originele The Bad overtreft, en dat vertrouwde wervelende openingsavondgevoel kwam er uiteindelijk dus tóch een beetje.