In de openingsscènes van Acolytes is een hoofdrol weggelegd voor het stoffige Australische landschap met zijn als enorme puisten uit het landschap opduikende bergen en zijn Blair Witch-bossen. In die bossen wordt een meisje vermoord. En de moordenaar is al snel bekend: zijn identiteit wordt achterhaald door drie scholieren. In plaats van de politie in te lichten, besluit dit moreel failliete drietal (‘I wonder who she was’ - ‘Oh, just some backpacker’) hem voor hun eigen karretje te spannen. Want er is iemand die zij op hun beurt uit de weg willen hebben, en dan chanteer je toch een seriemoordenaar? U en ik weten dat dat geen slim idee is, maar vertel dat de jeugd maar eens.

Debuterend regisseur Hewitt heeft een hoofdrol toebedeeld aan het geluid - spades die over het droge asfalt slepen klonken niet eerder zo onheilspellend. Die geluidseffecten zijn niet zomaar een gimmick, maar leiden ons slim naar een plotwending die… nee, we zeggen niks. Ga zelf maar kijken.

Acolytes is een spannende, uiterst broeierige film, die ons een onaangenaam kijkje in de hoofden van zijn protagonisten schenkt. Al moet je wel houden van de behoorlijk zware en serieuze toon die Hewitt hanteert. Geen verlichtende humor of Scream-achtig post-modernisme hier, maar dat is wellicht maar goed ook.