In sneltreinvaart neemt Mark Hartley ons mee door de geschiedenis van de Australische genrefilm van eind jaren ’60 tot ergens in de jaren ’80. Ozploitation in geuren en kleuren, vooral veel rood. Want nepbloed, daar wisten ze wel raad mee. Australië had nauwelijks een filmcultuur, tot de hippies en avonturiers besloten een typisch Australische versie te maken van wat in de VS al bestond: grensverleggende experimenten met carchasers, vechtende motorbendes, gillende naakte vrouwen, monsters (killer kangaroos!), softporno, kung fu en bijlzwaaiende psychopaten. De voor Italië en de VS exotisch aandoende setting en doldwaze scenario’s werden een internationaal succes. Een fontein van kots (denk aan Little Britain), dat was ook voor de vrijgevochten Amerikanen sensationeel. Plots had Australië een succesvol exportproduct! Maar daar was niet iedereen blij mee. De goede naam van Australië stond op het spel, volgens een hier aan het woord gelaten criticus.

Deze compilatie van 100 propvolle minuten trash culture had prima gepast in een ‘Nacht van de wansmaak’. Het stuntwerk is legendarisch te noemen, zo gevaarlijk dat sommigen het niet overleefden. Met motor en al van een hoge klif in zee springen? Waarom niet? Met een truck door een huis heen rijden, met een actrice op de eerste verdieping? Moet kunnen.
De wel erg korte snippers interview met acteurs, critici en regisseurs geven een goed beeld van de scene destijds. Acteurs lieten zich in de fik steken, actrices gingen close up uit de kleren, maar rijk werden ze er niet van.

Not Quite Hollywood is een vermakelijke achtbaan van spectaculaire stunts, charmant stuntelende acteurs, een straalbezopen Dennis Hopper en monsters van papiermaché. Let op de piepjonge Nicole Kidman. Quentin Tarantino prijst door de hele documentaire heen zijn favoriete films aan en voorziet een comeback van het genre, met als voorbeeld de populaire Saw-serie.