De studenten Rickey en JT ontdekken in de boiler room van een verlaten psychiatrisch ziekenhuis een meisje dat vastgeketend ligt op een bed. Ze is niet levend, ze is niet dood, ze vertoont alle klassieke kenmerken van de George Romero-zombie, behalve dan dat ze erg mooi is en er best nog wel een beetje fris uitziet. Daar moet een piemel in, vindt JT; dat kan je niet maken, vindt Rickey.

Hoe het ondode meisje daar terecht kwam en hoe ze ondood raakte, daar maken Rickey en TJ, evenals de makers van Deadgirl, weinig woorden aan vuil. Want daar gaat het in deze film in wezen niet om; veel interessanter zijn de morele implicaties. De vriendschap tussen de twee jongens wordt danig op de proef gesteld. Complicaties dienen zich aan als het geheim uitlekt en er zich meer klanten aandienen voor het neukbare ondode meisje - dat letterlijk aardig van zich af kan bijten. Rickey is het geweten van de film, maar kan zich er maar niet toe zetten de wantoestanden te beëindigen. Totdat het te laat is…

Deadgirl is een intelligente film met een bevredigend uitgewerkt script en geloofwaardige rollen van onbekende acteurs. Op genre-eigen elementen als gore en special effects is niet bezuinigd, maar het hart van de film klopt op een geheel andere plaats, en zombie-clichés worden grotendeels gemeden - geen apocalyptische toestanden, maar drama op de vierkante meter. Deze zombie heeft wel een moreel besef, en dat maakt haar lot des te pijnlijker. Dit is een van die festivalfilms die nog lang blijft nazinderen.

‘Have you never heard of contraception?’ vraagt tiener Casey aan haar ouders. Casey is ‘the abortion that got away’, haar broertje en zusje zijn een generatie jonger. Ze is tegen haar zin mee met mam en pap, die met een ander koppel en het gezamenlijk kroost, vier dreinende koters in totaal, ‘gezellig’ de kerst willen doorbrengen op een afgelegen boerderij. Het zal niet lang duren voor de sneeuw bloedrood kleurt; met deze generatiekloof wordt door het nageslacht al in een heel vroeg stadium en op bepaald niet zachtzinnige wijze afgerekend.

Wie zoals veel van mijn ouderloze vrienden altijd al vond dat kleine kinderen wezens van een andere planeet zijn, zal die mening na het zien van The Children niet herzien. Wanneer een van de vaders na een partijtje sleetjerijden gescalpeerd wordt teruggevonden, komt het moordlustige kleine tuig pas goed op gang. Is een virus de oorzaak van het ongepaste gedrag, zoals de film ook wel suggereert, of zijn de kinderen het gewoon zat om door volwassenen als eh… kinderen te worden behandeld? Wees overigens gerust, de stoute kindertjes krijgen óók billenkoek.

The Children is een uiterst effectieve, knap opgebouwde en spannende horrorfilm, die geen moment verslapt. Het is een van de films die in het kader van het Brithorror-programma draaien, naast o.a. Donkey Punch, Eden Lake en Mum & Dad(zie recensie hieronder). Het zijn horrorfilms die allen in een alledaagse, oer-Britse setting beginnen, om daarna gruwelijk te ontsporen. De gruwel ligt in het leven van alledag direct om de hoek, daar zijn geen bovennatuurlijke monsters voor nodig. Zelf heb ik twee neefjes die naar mijn smaak iets te veel lijken op de hoogblonde autistische krullebol Paulie met wie alle ellende start. Ik kan niet zeggen dat ik naar het volgende familieuitje uitkijk…

Texas Chainsaw Massacre meets The Royle Family, dat moeten de makers op het John Bull-bierviltje geschreven hebben, stel ik me zo voor. De Poolse schoonmaakster Lena valt in handen van working class ‘Mum’ en ‘Dad’ en hun twee ‘kinderen’, die zoals alle goede ouders het beste met haar voor hebben, zolang ze maar netjes doet wat haar opgedragen wordt en hun martelingen, van uithongering tot mutilatie, gelaten ondergaat. Mum en Dad, een combinatie van Fred en Rose West en een moderne Sawney Bean, kijken overigens niet op een slachtoffer meer of minder. Nadat Dad een kennis vermoord heeft omdat deze lucht kreeg van wat er zich allemaal in huis afspeelt, wordt diens hoofd aan Lena gepresenteerd: ‘Look what you’ve made me do. I’ve known that guy for fifteen years. What do you think his wife and kids will think when he don’t show up?’

Ja, humor heeft de film wel. Gore ook, in bloedrode kapitalen. Smerig hoogtepunt is de kerstviering (wat is dat toch met Engelsen en kerst?), waarbij een onfortuinlijke pizzakoerier als gekruisigde Jezus dienst doet - zonder benen, dat wel, kennelijk waren de spijkers op. Het lijkt de overtreffende stap van ziek, maar het werkelijk venijn zit hem in de kleine dingen - de ‘dochter des huizes’ die de gunsten van Mum probeert terug te winnen ten koste van Lena voelt veel naarder dan de zoveelste verminking of zak met ledematen. Achteraf kun je overigens zeggen dat de verwikkelingen in Mum & Dad voorspelbaar verlopen, maar voor het zover is heeft zich een behoorlijk enerverende en vermakelijke film aan de kijker voltrokken.

La creme en Suspension zijn twee magisch-realistische films die thuishoren op het Imagine filmfestival. Niet alleen omdat een magische gimmick centraal staat, ook omdat je ze buiten het festival waarschijnlijk niet in de bioscoop zult zien. In beide films vertolkt een loser de hoofdrol. Een loser die ondanks magische hulp zijn leven niet weet te beteren. Sterker nog: door de magie werkt hij zich alleen maar meer in de problemen.

La creme (Reynald Bertrand, 2007) draait om Francois, een sukkelige verkoper die zijn dagen slijt met het verkopen van wenskaarten voor een niet-bestaand goed doel. Wanneer Francois met kerst een geheimzinnige potje creme onder de kerstboom vindt, verandert zijn leven aanzienlijk. Zodra hij het goedje op zijn gelaat smeert, denkt iedereen dat hij een beroemdheid is. Er gaat een wereld voor hem open. Zolang de creme werkt tenminste, want zodra het smeersel is uitgewerkt gunt men hem geen blik meer waardig. Wonderlijk detail is dat iedereen een andere held in hem ziet: de een denkt dat hij een beroemd acteur is, de ander ziet een virtuoos muzikant in Francois, die met veel plezier misbruik maakt van zijn plotselinge faam.

Stillframes

In zowel La creme als in Suspension wordt het magische element niet nader verklaard en als een feit gepresenteerd. Niemand weet wat erin de creme zit of wie deze aan Francois heeft gegeven. Hij neemt zelf ook niet de moeite om dat allemaal uit te zoeken. Daarvoor is hij veel te druk met het genieten van zijn cadeautje. In Supsension (van Alec Joler en Ethan Shaftel, 2008) is het magische element een videocamera. Wanneer de gebruiker ervan op de pauzeknop drukt, staat de wereld stil en kan hij zich er vrijelijk in bewegen. Daniel overleefde een auto-ongeluk waarin zijn vrouw en zoon het leven lieten. De camera van zijn zoon biedt hem in beginsel wat troost: dagenlang bekijkt hij oude homevideo's. Zodra hij echter de magische werking van het apparaat ontdekt, is Daniel zijn gezin snel vergeten en richt hij al zijn aandacht op Sarah Kane - de vriendin van het andere slachtoffer in de botsing.

Dubieus gedrag

Daniel gebruikt zijn magische camera eerst om kleine vergrijpen uit te voeren. Maar al snel focust hij zich volledig op Sarah en nemen zijn bemoeienissen stalkerachtige proporties aan. Daniels obsessie met haar leidt tot gewelddadige acties met onomkeerbare gevolgen. Het is interessant om te ervaren hoe je als toeschouwer sympathie voor Daniel verliest naar mate zijn gedrag bedenkelijker wordt.

De toon van Suspension wordt gedurende de film steeds ernstiger. De makers weten de thrillerelementen goed uit te buiten en deze sfeer tot het laatste frame (letterlijk) vast te houden. La creme, toch echt een comedy, legt veel meer de nadruk op het komische effect dat het magische element in het leven van de personages brengt. In de laatste akte vliegt het verhaal wat uit de bocht. Als een medeverkoper en concurrent een overdosis creme neemt en zo dol op zichzelf wordt dat hij ondersteboven zichzelf begint te bevredigen, verliest het verhaal het laatste zuchtje geloofwaardigheid. 'Too much of a good thing...'

Niet alleen vanwege de spanningsopbouw, ook vanuit cinematografisch oogpunt is Suspension interessanter dan onopvallend gefotografeerde La creme. De specialeffects van de momenten waarin de wereld stilstaat en Daniel als enige beweegt, zien er bijzonder realistisch uit. Het kostte de filmmakers dan ook een jaar om deze shots naar tevredenheid af te werken. Toch is het jammer dat Daniel niet wat meer experimenteert met zijn camera. Wat zou er gebeuren als hij op de terugspoelknop zou drukken? Het is opmerkelijk dat hij dit niet in ieder geval een keer probeert nadat hij de uitzonderlijke werking van het apparaat ontdekt. Wat dat betreft wordt de gimmick in Suspension weinig gevarieerd toegepast. Hetzelfde geldt overigens voor La creme, hoewel het heel amusant is om te zien hoe Francois zich steeds meer in de nesten werkt.

Deze post staat ook op EeuwigWeekend.nl.