Tonio van Vugt
11 Minutes Ago info
*****
Bob Gebert
18-04-2009 16:20 Tuschinski Arthouse 5
In tegenstelling tot wat Merel Barends in haar strip hieronder suggereert, draaien er op Imagine wel degelijk films waar je je date (m/v) mee naar toe kunt nemen - dat was onder de oude naam AFFF tenslotte ook al zo. 11 Minutes Ago is zo’n film. Gemaakt voor een zakje Aldi-pinda’s en gedraaid op één dag, is dit een wondertje van slim en economisch filmmaken. Stap over het slechte geluid, het houterige acteren en het rare haar van de hoofdrolspeler (hij komt immers uit de toekomst!) heen en geef u over aan deze tijdparadoxale feelgood mindfuck.

Pack, een wetenschapper uit de toekomst (waar naast raar haar ook luchtvervuiling en seksloze voortplanting regelrecht uit het jarenvijftighandboek voor dystopieën komen) reist naar het heden om samples van onvervuilde (haha!) lucht te nemen en belandt op het huwelijksfeest van een in- en inverwend kreng (u kent ze wel uit MTV’s My Super Sweet 16). Maar er is ook het sympathieke bruidsmeisje Cynthia, en dus reist Pack vooral door de tijd om haar te kunnen blijven zien. Dat tijdreizen gebeurt echter niet in chronologische volgorde, en het ragfijne spel van oorzaak en gevolg zorgt voor de nodige verwarring onder de gasten - en de kijker. De vraag of de puzzel klopt zal waarschijnlijk pas na een tweede keer kijken beantwoord kunnen worden - en het antwoord luidt waarschijnlijk nee. Maar doet het er eigenlijk toe? Dat is het leuke van tijdparadoxen: dat ze in theorie nooit kunnen kloppen, maar wel leuke films opleveren.

Vanavond nog te zien om 20.10 in Tuschinski 5
Merel Barends
Barends, het festival is al eeuwen bezig, waarom ben je zo laat?
Nou, dat kwam zo....
22-04-2009 00:00
barends blogt, laat
Robert van Raffe
Nightmare Detective 2 info
*****
Shinya Tsukamoto
(gezien op IFFR 2009)
Nachtmerrie in nachtmerrie in nachtmerrie. En onze eigen dandy Robert van Raffe kan er sinds het IFFR 2009, waar deze film ook te zien was, niet meer van slapen...

Michael Minneboo
Late fragment info
*****
Mathieu Guez
20-04-2009 13:20 Tuschinski Arthouse 5
Late fragment

Zondagmiddag vond tijdens het Imagine festival het symposium Screen/Play over films en games plaats. Een panel van game- en filmmakers zou van gedachten wisselen over de vraag in hoeverre fantastische films en games elkaars verteltechnieken kunnen aanwenden voor eigen gebruik. Aanwezig waren onder meer JT Petty (filmmaker, kinderboekenschrijver en gamemaker), Auriea Harvey and Michaël Samyn (indie-gamemakers die The Path maakten) en filmmaker Mateo Guez.

Eigenlijk kwam er niet veel nieuws uit de monden van de kenners. Films gebaseerd op games zijn slecht; aan games liggen over het algemeen een weinig psychologisch verhaal ten grondslag en gaan vooral over schieten, vechten of rennen. Harvey en Samyn proberen met hun virtuele kunststukjes los te komen van bovengenoemde gameconventies. Dat levert ze nog wel eens het kritiek op dat hun werk 'too heavy' zou zijn. Vooralsnog zijn deze indie-gamemakers in de minderheid en wil het gros van de spelers inderdaad gewoon kunnen raggen. Een parallel met de filmwereld is hier natuurlijk snel gelegd: de independents die kunstfilms willen maken versus de commerciële blockbuster uit Hollywood.

Late fragment

Na het symposium werd het pas echt interessant toen de interactieve film Late fragment vertoond werd. De Franse filmmaker Maeto Guez was een van de drie regisseurs die aan dit project meewerkte. Hoewel zichtbaar trots op het resultaat, zei hij waarschijnlijk nooit meer aan zo'n interactief project mee te doen. Met drie regisseurs samenwerken betekent namelijk je ego buiten de deur zetten. En om een film interactief te maken moeten er veel concessies worden gedaan.

Late fragment zou met een belangrijk kenmerk van de game toepassen, namelijk interactie. Willekeurig kan de kijker van scène verwisselen en op die manier zijn eigen versie van de film samenstellen. Bevalt een scène je niet, dan skip je dus gewoon door naar een volgende. En als je meer wilt weten over de achtergrond van een van de personages, dan kun je met een druk op de knop de achterliggende gebeurtenissen uit diens leven exploreren. Dat klinkt leuk, maar is dat ook leuk als je in een volle zaal naar de film zit te kijken en je zelf niet aan de knoppen zit? Eigenlijk niet.

Plotgaten

Tijdens de vertoning van Late fragment voelde ik mij meerdere malen gefrustreerd als iemand op de knop drukte en er naar een ander fragment werd overgeschakeld. Gefrustreerd omdat ik zelf niet achter de knoppen zat en graag de betreffende scène uit had willen kijken. Maar ook omdat de vertelling door het koortsachtige zappen zo gefragmenteerd was dat de reconstructie van het verhaal door de vele plotgaten ernstig werd bemoeilijkt.

Het verhaal van Late fragment barst bijna van menselijke emoties en is niet van het soort waar je vrolijk van wordt. In principe zijn er drie zware drama's door elkaar vermengd. Het is de vraag waarom men niet voor iets vrolijker/toegankelijker materiaal heeft gekozen voor dit experiment. Nu komt de toeschouwer door het zappen van de ene emotie in de andere terecht, zonder dat hij precies weet wat ervoor heeft plaatsgevonden. In een van de verhaallijnen komt het personage dat als kind misbruikt werd zijn misbruiker na jaren weer tegen. Zal hij zijn verkrachter van het leven beroven of laten gaan? Geen idee, voordat de scène waarin hij de dader confronteert afgelopen was, had iemand alweer op de knop gedrukt.

Daarbij gaat de vergelijking met de interactie met games ook maar zeer beperkt op. Bij een game heb je de actie zelf in de hand: de speler bepaalt wat het personage doet. Goed, ook bij games geldt dat er limieten zijn aan wat je als speler wel en niet kan doen, maar het feit dat je je avatar zelf bedient maakt dat games veel meer bewegingvrijheid bieden dan een film. Bij het ervaren van de interactieve film kun je niet veel meer dan tussen voorgeprogrammeerde scènes zappen. Dat biedt enige vertelvrijheid, maar wel van een zeer beperkte soort. Deze vertelwijze nodigt uit om de film meerdere malen te bekijken en op andere momenten op de knop te drukken. Bij iedere vertoning zullen zo meer verborgen details aan het licht komen.

Het resultaat van de vertoning zondagmiddag was een vage indruk van drie verhalen vol plotgaten, met als uitkomst één van de drie mogelijke eindes die de Late fragment te bieden heeft. Maar zelfs zo'n einde biedt weinig soelaas als de voorgaande gebeurtenissen als door een blender vermalen aan je gepresenteerd worden. Natuurlijk is het na één vertoning een voorbarige conclusie, maar wat mij betreft is het voorlopig 'game over' voor de interactieve film.

Deze post verscheen ook op eeuwigweekend.nl en Mike's Webs.

Michael Minneboo
Chemical Wedding info
*****
Julian Doyle
17-04-2009 18:10 Tuschinski Arthouse 6


Tot de categorie bizar maar boeiend behoort Chemical Wedding; overigens ook een film vol gewelddadige seksuele uitspattingen, zij het dit keer uitgevoerd door een charismatische occultist. Regisseur Julian Doyle werkte samen met Iron Maiden-zanger Bruce Dickinson en maakte een vreemdsoortige mengelmoes van sciencefiction, fantasy en absurdistische comedy. Nu was Doyle onder meer de editor van Monty Python-films, en wanneer in een van de scenes een typisch Britse heer in een fel paars pak en een bolhoed op het hoofd door de straat loopt, is het bijna onmogelijk om niet aan het onsterfelijke Britse comedy-team te denken. Toch bevat de film genoeg naargeestige horrormomenten om op Imagine thuis te horen.

In Chemical Wedding belandt de geest van Aleister Crowley, de Britse occultist die tevens een grote fan was van vrije seks, door een experiment met virtual reality in het lichaam van een verlegen, stotterende professor. In zijn nieuwe gedaante gaat hij letterlijk over lijken om een magische ceremonie voor te bereiden die hem onsterfelijk moet maken. Ondertussen vergrijpt Crowley zich zo vaak mogelijk aan gewillige en ongewillige slachtoffers. Wanneer blijkt dat het meisje van de escortservice niet het rode haar heeft waar hij om vroeg, spijkert Crowley haar aan de voordeur van het bordeel vast. Daarmee geeft hij een letterlijke interpretatie van de term pin-up.

De film wordt gedragen door Simon Callow die zijn Crowley-personage dik aangezet en met een aanstekelijke, theatrale flair gestalte geeft. 'De enige aanwijzing die ik Callow gaf,' zei regisseur Doyle tijdens de Q&A voor de filmvertoning, 'was dat hij Crowley als Richard III moest spelen.' In Chemical Wedding wordt behalve Aleister Crowley ook Shakespeare op de hak genomen als de door Crowley bezeten professor over zijn studenten heen pist en 'To pee or not to pee,' schreeuwt. To pee, dus. Kortom: Aanrader.

Deze post stond ook op Eeuwig Weekend.