In de tussenstand van de publieksprijsverkiezing van het IFFR staat vooralsnog het Franse Loin des hommes - met een Franssprekende Viggo Mortensen erin - op de tweede plaats. En werkelijk, dat is te veel eer. In de film zijn de nodige centen gestoken en er werkt genoeg talent aan mee - het verhaal is van Albert Camus en de muziek is van onder andere Nick Cave, om maar wat te noemen - maar dat levert toch echt niet meer op dan een gelikt verhaal over twee mannen uit verschillende kampen - Algerijn en Fransoos - die elkaar tijdens een tocht vol ontberingen leren waarderen. Het is een verhaal dat al in allerlei variaties verteld is, en in Loin des hommes ontbreekt dat extra vleugje sterrenstof dat je nodig hebt om de de film boven zijn voorgangers uit te tillen. Het is best wel spannend hier en daar, maar de scenarioschrijver past zijn trucjes net iets te braaf toe, waardoor het ook allemaal wat voorspelbaar wordt ('en dan krijgen we nu de rebellen, en daarna de soldaten'). En waar het met die twee mannen heengaat, heb je halverwege ook wel in de gaten. Daarnaast kun je je afvragen of de regisseur niet beter af was geweest met een andere, onbekendere hoofdrolspeler dan Mortensen. De rol die hij moet spelen is er een van het Aragorn-type - de stoere, zwijgzame eenling - waardoor je de helft van de tijd het idee hebt dat hij staat te kijken of er geen orks aan de horizon verschijnen. No offense meant.
Dat klinkt misschien allemaal wat negatiever dan nodig is, want in feite is het geen onaardige film, met erg mooie ruige landschappen. Maar de nummer twee van het festival ... nou nee.

Halsoverkop in een bandje terecht komen omdat er een toetsenist ontbreekt voor het optreden van die avond - het zal je maar gebeuren. John grijpt de kans met beide handen aan. Als de muzikanten niet bepaald normale mensen blijken te zijn brengt dat hem niet uit zijn muzikantendroom. Verre van dat. Helemaal geloofwaardig is het scenario vooralsnog niet, maar dat stoort niet echt. Veel te benieuwd hoe dit af gaat lopen. Maggie Gyllenhaal zet goed een hysterische thereminspeelster neer. John stemt toe met hen een 'gig' te doen in Ierland. Dat tripje duurt wat langer dan gedacht. Er moet namelijk een album opgenomen worden.

Bandleider Frank (gespeeld door Michael Fassbender) past daarvoor de pressure cooker aanpak toe. Stop een band een flinke tijd in een hok, draai de duimschroeven aan en er zal iets magisch gebeuren. Helaas is Frank geen Captain Beefheart (die deze methode ook aanhing). De muzikale prestaties zijn kinderlijk en knullig. Dat is wel jammer, want hierdoor raakt de geloofwaardigheid net iets te ver onder de grens. Dat geestelijke problemen een goede voedingsbodem zouden zijn voor het maken van grote kunst is een romantische fantasie die je vooral aantreft bij niet-kunstenaars. Een band met een dergelijke combinatie van psychische problemen had in het echte leven niet lang bestaan. Maar goed, dit is film. Suspension of disbelief enzovoort.