Een niet al te geslaagde agent wil zijn imago binnen de IJslandse politie opkrikken door een flinke slag te slaan: een corrupte agent aanpakken en tegelijk een Servische drugshandelaar, die floreert dankzij die corrupte agent, uitschakelen. Dit simpele uitgangspunt levert een heel slimme crimi op die tot de allerlaatste minuut retespannend is. De acteurs zijn stuk voor stuk zeer overtuigend.

Scandinavische landen hebben al vaker laten zien veel verstand te hebben van thrillers. Brave Men's Blood kan zich qua acteerwerk en ijzingwekkende sfeer gemakkelijk meten met bijvoorbeeld de Zweedse Millennium Trilogy. Als hij in de reguliere roulatie zou komen, zou het me niet verbazen als het een hit werd. Het geweld is niets ontziend, daar moet je wel tegen kunnen. Enige minpunt: elke actiescene gaat gepaard met langdurige galmende drumsalvo's. Het scenario is al spannend zat, dat had best zonder die bombast gekund.

Onze collega's van het tijdschrift voor feministische journalistiek LOVER volgen het IFFR ook op de voet, en met reden: het programma What the F?! vertoont films met een feministisch thema. Cathelijne Berghouwer legde al een aantal films langs de lat: Me Quedo Contigo, The Strange Eyes of Dr. Myes en Ik ben Alice. U leest haar recensies hier.

Het surrealisme, dat sinds de vroege jaren '70 zo'n beetje uit de bioscopen verdwenen was, is bezig terug te keren in de film, zo melden bijvoorbeeld De Groene Amsterdammer en De Volkskrant. Die hebben die wijsheid van de programmeurs van het IFFR, die zelfs een heel programma - getiteld Really? Really. - aan deze comeback gewijd hebben. En het moet gezegd, de omschrijvingen van films als German Angst en Belluscone. Una storia siciliana maken wel nieuwsgierig.

Final Flesh van de Amerikaanse kunstenaar (en de stem van Towelie in South Park) Vernon Chatman zit ook in dit programma. De film meldt in de begintitels dat je in de diepste krochten van het internet pornofilmploegen kan bestellen die alles voor je filmen wat je perverse geest maar wil. En dat 'wat je maar wil' bracht Chatman op het idee om zo'n pornoploeg een speelfilmachtig iets te laten maken. Er zijn weliswaar twee of drie pornosterren die in Hollywood terecht zijn gekomen, maar als er in xxx-land flinterdunne verhaaltjes tot 'leven' gebracht moeten worden, gebeurt dat elf van de tien keer plichtmatig en ongeïnspireerd. En precies dat was het effect dat Chatman voor ogen stond: acteurs die duidelijk andere kwaliteiten hebben, absurde dialogen laten voordragen. Het verhaal doet nauwelijks ter zake, maar laten we zeggen dat het thema 'doodgaan' is. De drie hoofdrollen worden overigens gespeeld door vier verschillende setjes acteurs, die soms ook wat surrealistische porno doen.

Maar ondanks dat alles en ondanks de weirde gebeurtenissen en ondanks de soms briljante onliners - "Heard about Yin and Yang? They had a child named Yoink." - blijft al dat surrealisme eigenlijk maar pakweg een halfuur leuk - daarna wordt het een beetje sleets. Final Flesh duurt gelukkig maar 70 minuten, maar voor de bezoekers van de persvoorstelling was dat nog veel te lang, want zeker de helft van hen haakte voortijdig af - sommigen al na 5 minuten. Hardcore surrealisme is niet voor iedereen weggelegd.