Moestuinieren is hot. Deze film zou best een groot publiek kunnen gaan bereiken. Hier zat de zaal alvast vol. De tuin in deze film zal de stadstuinier het water in de mond laten lopen: een uitgestrekte serie bedden, kassen en een boomgaard, behorend bij een oud landgoed, ooit in verval geraakt en weer helemaal hersteld. Ook bloembedden en bijenkasten horen erbij. Deze tuin is een bedrijf, gerund met toewijding, veel geduld en vooral veel kennis van planten en bomen.

Met die kennis is het in Nederland droevig gesteld, vertelt de 85-jarige Jan Freriks, die nog elke dag met zijn vak bezig is: fruitbomen snoeien en dunnen. Met de opkomst van de industrie is de landbouw naar de rand van de economie weggedrukt. Van de vele variëteiten bomen en groenten wordt nog maar een klein deel commercieel gekweekt. Aan jonge tuinders wordt op de tuin kennis doorgegeven. Gelukkig heeft Freriks zijn schat aan kennis al in een boek samengebracht want het zou erg jammer zijn als die verloren zou gaan.

Een heel jaar lang wordt de tuin gevolgd, van zaaien tot oogsten. Snoeien is nog niet zo simpel als het eruit ziet. Het krenten van druiven, pruimen en appels evenmin: er bestaat een optimaal aantal vruchten per tak. Ookal heb je zelf nog nooit in een tuin gewerkt, het is een genot om Freriks zo liefdevol over zijn vak te horen vertellen. De tuin is eigenlijk de wereld in het klein. Je moet plannen, organiseren, samenwerken, leren, teleurstellingen incasseren, alles wat je in het gewone leven ook moet. De prachtige muziek van Jozef van Wissem maakt het helemaal af.

Kijk een halfuurtje Japanse video's op YouTube en je weet het zeker: Japanners zijn geschift. Wat ze brengen is maf, weird, extreem of alledrie, en de grenzen worden iedere twee weken verlegd. Dat beeld wordt bevestigd door The World of Kanako van Nakashima Tetsuya, gebaseerd op een boek dat eigenlijk te luguber voor verfilming werd geacht. "Een gitzwarte koortsdroom", meldt het programma, maar dat is veel te zacht uitgedrukt. De film is een aaneenschakeling van gewelddadigheden die zo volledig over de top zijn dat het op een gegeven moment hilarisch wordt - maar niet nadat je eerst een uur in je stoel bent geblazen.

Het verhaal: een behoorlijk aan lager wal geraakte politieman - qua uiterlijk een Japanse versie van The Dude uit The Big Lebowski - gaat op zoek naar zijn vermiste dochter Kanako. Die ziet eruit als een engeltje, maar blijkt dat al heel snel niet te zijn. De man rolt tijdens zijn zoektocht van de ene slachtpartij in de andere, en wordt daarbij zelf ook flink toegetakeld - en wel zodanig dat een normaal mens al drie keer overleden was. En als hij zelf niet aan het matten is, dan zijn er wel scholieren, straatschoffies, politiemensen en yakuza die elkaar het merg uit de knoken slaan. Overigens worden de vrouwen in de film ook bepaald niet ontzien. Integendeel.

Het verhaal wordt verteld aan de hand van heel veel flashbacks, en samen met het enorme tempo - de film wisselt net zo vaak van beeld als een muziekclip - zorgen die ervoor dat je als kijker goed moet blijven opletten. Maar gelukkig is het verhaal niet al te ingewikkeld: pas aan het eind worden er een paar kunstgrepen toegepast die iets lastiger te volgen zijn - maar die nodig zijn om het puntje bij het paaltje te krijgen. De film lijkt trouwens in nog meer opzichten op een (dure) muziekclip, want qua visuals en special effects is het allemaal dik in orde.

Het zal duidelijk zijn: The World of Kanako is geen film voor wie slecht tegen bloed en geweld kan. De festivalbezoekers van de IFFR-voorstelling vandaag konden het opvallend genoeg allemaal wel hebben en bleven gewoon zitten - hoewel ze waarschijnlijk wel blij waren dat ze daarna weer gewoon naar een slaapverwekkende film over een Griekse dichter mochten.